حدود دوماه از خیزش جوانان طبقه کارگر ایران می گذرد، خیزشی که به کمتر از سرنگونی جمهوری اسلامی رضایت نمی دهد. خیزشی که به همین دلیل دیگ طمع به قدرت رسیدن اپوزیسیون را به جوشش انداخته است. اینان شب و روز را می شمرند تا اعتصابات سراسری کارگران پا به میدان گذارد و حکومت را در اختیار گیرند!! توده کارگر شاغل در مراکز کار با آنکه نسبت به آنچه در خیابانها، دانشگاهها و مدارس جاری است سمپاتی کافی دارد اما هیچ تجربه موفقی از این شورش ها ندارد، مبارزاتش در همه بزنگاههای تاریخی مصادره شده و متحمل بدترین شکستها گردیده است و الان در شرایطی که از در و دیوار صدای سرنگونی می بارد تردید دارد که چه کند. ما کارگران ضد سرمایه داری صرفاً از اعتصاب سراسری گفتگو نمی کنیم. صرف اعتصاب سراسری الان چیزی است که نیروهای رقیب رژیم حاکم می خواهند تا به یمن آن قدرت ما را سکوی خیز خود به عرش قدرت کنند. ما کارگران باید با اغتنام فرصت از این وضعیت، همه مراکز کار را به دست خود گیریم. دانشجویان و دانش آموزان خانواده های کارگری دست در دست معلمان و اساتید، آموزش و پرورش رایگان را از مهد کودک تا دانشگاه عملی سازند، عین همین کار را کارگران پرستار، بهیار، پزشک، تکنیسین، مددکار، در بیمارستان ها و مراکز درمانی انجام دهند، به مداوای هر مریض پردازند. بدون آنکه هیچ ریالی دریافت دارند. محو کار خانگی زنان، هر نوع وابستگی اقتصادی زن به همسر و کودکان به والدین را برنامه ریزی کنند. مرد سالاری یا هرشکل تبعیض جنسیتی را از حیطه زندگی محو سازند. هرچه خانه خالی وجود دارد را کاملاً رایگان در اختیار بی سرپناهان قرار دهند.تمام آلودگیهای زیست محیطی و هر شکل آلوده سازی خوراک، پوشاک، زمین، هوا و آب را از عرصه زندگی پاک نمایند. با تصرف بنادر، اسکله ها، سیستم حمل و نقل به تأمین نیاز مراکز کار پردازند و حاصل کار و تولید را بدون هیچ داد و ستد روانه محل توزیع سازند تا در اختیار کل اهالی قرار گیرد. همین الان، سراسر چرخه کار و تولید سرمایه داری را کارگران به چرخش در می آورند. امور تخصصی، تحقیقی، برنامه ریزی فنی، علمی فرایند کار در حوزه های مختلف هم بر دوش انسانهای کارگر دارای درجات متفاوت دانش، مهارت و شناخت است. طبقه کارگر می تواند به جای آنکه برای سرمایه، مالکان مؤسسات و بنگاههای سرمایه داری یا دولت سرمایه کار کند با دخالتگری مستقیم و آگاه خودش، حاصل برنامه ریزی شورایی خود را اجرا نماید. کارگران می توانند شیرازه و بنیاد کار را بر محو خرید و فروش نیروی کار و لغو کار مزدی قرار دهند. بر این اساس می توانند بساط مبادله کالائی، پولی سرمایه داری را جمع کنند.تکلیف طبقه سرمایه دار، احزاب و متفکرینش که هر نگاه چپ توده کارگر به سرمایه داری را به گلوله می بندد روشن است. احزاب لنینی و اندیشمندان”چپ” تاریخاً به ما القا کرده اند که باید رژیم حاکم را سرنگون و قدرت را به دست آنها بسپاریم راهبردی که جنبش طبقه ما به شکست بعد از شکست محکوم ساخته است. بیائید راه افتیم، شوراهای خود را برپا داریم، یک قدرت سازمانیافته شورائی شویم، با این قدرت وارد میدان کارزار ضد سرمایه داری گردیم.

کارگران ضد سرمایه داری – آبان 1401