پرچمداران «رشد پایدار سرمایه داری» از جمله احمدی نژاد، چاوز و سایر عوام فریبان بر این مدعا بودند که با تدوین قوانین مبتنی بر رشد اقتصادی متوازن، گنجاندن پارگراف ها و اصولی برای حفاظت محیط زیست در برنامه های توسعه اقتصادی کشورها و از این قبیل خزعبلات، اساسنامه ارگانهای سازمان ملل سرمایه در باره الگوهای سرمایه داری را تابع الگوی اکولژی سازند. اما روندی که سرمایه دارد و در چندین دهه اخیر نیز به سان چند سده پیش به آن ادامه داده است و می دهد در واقع ضد این مفاهیم و افسانه ها را به اثبات می رساند.

آب مانند بسیاری مصالح طبیعی تا زمانی که طبیعت دست نخورده است، بخودی خود هیچ عنصر ارزشی سرمایه ای تشکیل نمی دهد اما به محض این که مورد بهره بر داری سرمایه قرار گیرد بدون این که هیچ هزینه ای برای سرمایه داشته باشند به نحو کار آمدی بعنوان عامل مهمی در فرایند تولید سود قرار می گیرد.

رود ها در مسیر هزاران ساله خود بنابر سیستم گردش آب کره زمین از طریق باران و چشمه های منشا خود جاری بوده اند و از این طریق نه تنها مسیر خودرا سیراب می کردند، سفره های آب های زیر زمینی را پر آب می نمودند بلکه در کناره های آن ها تمدن های بشر را بنا گذاشتند.

در سراسر جهان و از مدتی پیش آب شیرین و قابل شرب به سرمایه تبدیل گردیده است. در ایران 70 رود بزرگ و کوچک جاری است (جاری بوده است!!) و طبق آمار رسمی، سد سازی از 1950 (1329) آغاز شد و تا سقوط شاه 14 سد بزرگ بر روی برخی رودخانه ها ایجاد گردید. ایران اکنون سومین کشور سد ساز دنیا بعد از چین و ترکیه است. مطابق آمار رسمی وزارت نیروی ایران اکنون 647 سد مورد بهره برداری و 683 سد در دست مطالعه و یا اجرا وجود دارد. این بدین معنی است که بطور متوسط 9 سد بر روی هر رودخانه در ایران بسته شده است!! آب ماده اولیه و کمکی بسیاری صنایع نظیر فولاد و سایر فلزات، صنایع پتروشیمی، صنعت تولید برق و انرژی، صنایع تولیدات کشاورزی بزرگ (تحت نام شرکت های کشت و صنعت) است. سیستم تامین انرژی از طریق آب یکی از ارزانترین و بی دردسر ترین تکنیک های تولید انرژی برای صاحبان سرمایه در این حوزه است. ایجاد سد که با هدف تامین انرژی و ایجاد سیستم آب رسانی به کشت و صنعت ها، صنایع تولید فلزات و پتروشیمی ها و شهرها انجام میشود باعث در هم ریختن تعادل آب در محدوه جغرافیایی می شود. تجمع آب در یک مکان باعث شدت تبخیر و به هدر رفتن آن می گردد و هم چنین با جلوگیری از عبور آن در مسیر هزاران ساله اش مخازن آب این مسیر ها رفته رفته خشک میگردد و مهمتر اینکه با خشک شدن مسیر طبیعی رود ها امکان سر سبزی و تاثیر اکوسیستمی رود خانه ها بر محیط اطراف از بین می رود. افت شدید سطح آبهای زیرزمینی خلل و فرجی را در خاک به وجود آورده که زمین را شبیه اسفنج خشکی کرده که به جایی بند نیست و فرو می‌ریزد و در این فروریختن خاک مرده به پودر تبدیل شده و با باد حتی ملایمی جابجا زمانی که خاک مرده شد و بشکل اسفنج خشک به جسمی تبدیل گردید دیگر قادر به جذب و نگهداری آب باران نیست آن وقت سیل شدن هر باران امری طبیعی خواهد بود. هر باران نسبتا شدیدی به سیل و خرابی خانه و کاشانه توده های فقیر که در مکان های بد و غیر قابل سکونت، بدون هیچ سیستم شهری زندگی می کنند می گردد. گرمایش زمین و افزایش دائمی آن به درهم ریختگی چرخش آب زمین افزوده است. باران ها شدید تر شده اند و تعداد دفعات آن ها نیز بیشتر از گذشته است. در گزارش سازمان ملل در سال 2015 در مورد وضع آب های شیرین در سال های آینده جهان گفته شده که کمبود آب در 15 سال آینده 40% برآورد شده است و میزان این کمبود بر پایه تفاوت بین تقاضا برای آب در یک سوی و سرعت پرشدن مخازن (جبران) به صورت درصد محاسبه می گردد. ادامه دارد.

ابراهیم