حدود 20 درصد گاز کربنیک سالانه جهان از روند جنگل زدائی ناشی می گردد، یعنی چیزی بیش از گاز کربنیکی که از سیستم حمل و نقل تولید میشود. بر اثر آسیب‌های وارده به جنگلهای جهان توسط صنایع چوب بری، استخراج معادن و کشاورزی صنعتی و تحت تأثیر تغییرات اقلیمی، این جنگل ها بجای ذخیره کردن گاز کربن به یک منبع انتشار عظیم کربن در جو بدل شده اند.
یکی از عوارض افزایش گاز کربنیک جو زمین تاثیر بر قابلیت جذب این گاز توسط جنگل و درختان است. اگر جنگل‌ها نتوانند به کارکرد جذب گازهای کربنی از جو ادامه دهند، بحران اقلیمی با شتابی فزاینده پیش خواهد رفت.
جنگل های آمازون بطور تقریبی از 400 میلیارد گیاه بزرگ و کوچک تشکیل شده است. این مجموعه در یک هارمونی و ارتباطی ارگانیک و پیچیده، در یک شبانه روز 20 میلیارد تن بخار آب و ابر از خود منتشر می کنند که باعث ایجاد پدیده باران درون جنگل و ایجاد رود بزرگی در فضای بین گیاهان و بالای آن ها می شود. این رود فضایی بزرگتر و حجیم تر از رود آمازون است! نظیر این پدیده در جنگل های کنگو، ساحل عاج و برنئو نیز وجود دارد. وجود رودهای فضایی باعث آن چنان رطوبتی در محیط اطراف و مناطق دور و نزدیک و حتی تمام جهان می گردد که فقدان آن ضربه جبران ناپذیری بر محیط زیست انسان و کل جانداران جهان وارد می سازد. جالب این که در مواقع خشکی و کم رطوبتی، میزان آب تراوش شده توسط انبوه گیاهان افزایش می یابد. تخمین زده می شود که از بین رفتن 25 درصد جنگل های آمازون باعث توقف و مرگ پدیده رود فضایی خواهد شد. همین پدیده )رود فضایی) بین جنگل های هند و شرق افریقا نیز وجود دارد و موجب ایجاد برکه ها، دریاچه ها و تالاب های فصلی می شود که حشرات در آنها تخم ریزی می کنند. خوراک نوزادان این حشرات، پشههای مالاریا است. از مدت ها پیش که کشاورزی صنعتی هند به کاربرد هر چه بیشتر آفت کش ها روی آورد در واقع به جنگ این حشرات رفت و باعث بروز مجدد اپیدمی مالاریا در سال های اخیر بخصوص در افریقا گردید. طبق گزارش سازمان جهانی بهداشت سالیانه 200 تا 300 میلیون انسان دچار پنجمین اپیدمی جهان می گردند که از این تعداد حدود 400 هزار نفر می میرند. در سال 2015 این رود فضایی دچار توقفی کوتاه گردید و شهر بزرگ سائو پائولو برزیل بدون آب ماند و شورش تودهای فقیر حاشیه شهرها را باعث گردید.