پیش از هر چیز باید تاکید کرد که همه شواهد علمی و تجربی نشان می دهند که تولید مثل و قابلیت گسترش ویروس کووید-۱۹ در واحد زمان بسیار بیش از سایر ویروس ها و اپیدمی ها در تاریخ است. همه نهادهای سرمایه، از سازمان جهانی بهداشت تا دولت ها با هدف مراقبت از سرمایه، سود، انباشت و خودافزائی غول آسای آن و عدم هزینه کردن دیناری برای حفظ جان وسلامت انسان ها آگاهانه به سرعت انتقال و زایش این ویروس وقعی ننهادند و جهان را در شرایط آمادگی کاهش یافته ای قرار داده اند. بسیاری دولت ها و برنامه ریزان دولت های سرمایه با مقایسه قرار دادن این ویروس و سرماخوردگی فصلی و دستکم گرفتن قابلیت کشندگی کووید-۱۹ باعث عدم آمادگی پائین انسان ها گردیده و شرایط را برای پاندمی و کشتار انسان ها فراهم کردند. اینان حتی هم امروز با اعلام بهبود انسان ها به کارگران جهان دروغ می گویند. ویروس در بدن و خصوصا در شش های فرد مبتلا مدت ها (ماه ها) زنده است و حتی آن هایی که گفته می شود بهبود یافته اند حامل پنهان این ویروس اند. علاوه بر این کالبد شکافی اجساد فوتی ناشی از کووید-۱۹ نشان داده که حتی اگر انسان جان سالم بدر برد این ویروس باعث آسیب جبران ناپذیری به ریه ها و سیستم ایمنی بدن می شود. حتی اگر بیمار نیز درمان شود، آسیب به بافت ریه او باقی خواهد ماند. یک عارضه احتمالی، تنگی نفس است. یکی دیگر فیبروز است. فیبروز ریوی تشکیل بافت زخمی (scar) در ریه ها است که در تنفس آزاد اختلال ایجاد می کند. ویروس کووید-۱۹ یک بار از حیوانی به انسان منتقل شده و از آن جا شیوع پیدا کرد لذا سیستم ایمنی و دفاعی انسان وسایل دفاعی کافی برای مقابله با آن را ندارد. ویروس آنفلوانزا در مدت زمانی طولانی با انسان تماس داشته و سیستم ایمنی بدن انسان برای مقابله با آن تا حدود زیادی مجهز است بهمین دلیل صرف سرماخوردگی فصلی به ندرت به مرگ و عارضه های حاد منجر می گردد. پیداست که دستگاه ایمنی بدن بیکار نمی نشیند. حتی بدن های نحیف کارگران رنج کشیده، کارگران حاشیه نشین همیشه گرسنه و بیش از میلیون ها بدن کودکان کار، دست از مبارزه برعلیه کووید-۱۹ بر نمی دارند. اما هیچ اطلاعاتی در مورد حاصل این نبرد، مصونیت و ایمنی ناشی از آن، مدت زمان پایداری مصونیت وجود ندارد بلکه برعکس گزارشاتی دال بر این است که مبتلایان چینی بهبود اعلام شده دوباره علائم مریضی را نشان داده اند. علاوه براین اطلاعات کافی در مورد قابلیت جهش ژنی (Mutation) کووید-۱۹ وجود ندارد لذا ریسک این که بدن یک بار دیگر و یا سال آینده مورد هجوم موفق آن قرار گیرد وجود دارد. همه ما می دانیم که واکسن ویروس های آنفلوانزا فصلی بهیچ وجه به شکل اولیه عمل نمی کنند زیرا ویروس ها یاد می گیرند که با تغییر بخصوص لایه بیرونی خود سیستم دفاعی بدن را گمراه کنند. هوای سرد و خشک برای ویروس هایی که در مجاری تنفسی انسان پخش می شوند و عمل می کنند، مناسب است. اما بدین معنی نیست که آن ها در مناطق گرمسیر فعال نیستند. کووید-۱۹ مانند اکثر قریب به اتفاق ویروس ها به لحاظ پوسته خارجی خود که ترکیبی از چربی و پروتئین است در برابر گرما مقاوم نیست و با افزایش دما از فعالیتش کاسته می گردد. تا این جا مطلب علمی است اما این بدین معنی نیست که گرما بخودی خود این ویروس را از بین می برد. ناقل ویروس ها همواره نقش مهمی در رابطه با حفاظت آن ها و امکان فعالیتشان بازی می کنند. بطور مثال ویروس تب دنگی علاقه به گرما ندارد اما پشه ناقل، آن را در مناطق گرمسیری و مرطوب حمل می کند. همین طور کووید-۱۹ در بدن انسان ناقل و حتی در تب چهل درجه فعال است. بنابراین انسان در تمامی مناطق کره زمین می تواند ناقل کووید-۱۹ باشد و همه جا گسترش دهد کافی است همانطور که تا کنون بوده سدی بر راهش بسته نگردد. عطسه انسان مبتلا در هوای سرد و خشک این ویروس را در هوا معلق می کند. در این هوا کووید 19 مدت بیشتری زنده و فعال است. اما با اطلاعات محدودی که تا کنون بدست آمده نمی توان گفت این ویروس مانند انفلوانزا بعد از مدتی خودبخود غیر فعال می شود. با وجود قرابت بسیار زیادی که عوارض و شواهد ابتلاء به کووید-۱۹ با آنفلوانزای فصلی وجود دارد اما تفاوت هایی نیز نظیر سرفه های خشک، عفونت سریع ریه ها و تب شدید در  اشخاص مبتلا به کووید-۱۹ دارد بطوری که تاثیر تعیین کننده آن هنگامی است که شدت بیماری به کاهش قابلیت اکسیژن دهی شش ها و خفگی و مرگ می انجامد. تمامی این شواهد و عوارض در افراد بستگی به قدرت دفاعی بدن، غلظت ویروس در شش ها و ضعف عمومی انسان مبتلا، دارد. در اکثر مواقع فرد مبتلا احساسی نظیر یک سرما خوردگی فصلی می کند، آب بینی، خستگی و کمی تب دارد و درست خطر در همین مرحله از گسترش و شیوع بیماری قرار دارد که فرد می بایست به مراکز تشخیص درست ابتلاء، بدون این که کارکنان این مراکز را نا آگاهانه در دام اندازد به نوعی درست و سازمان یافته، مراجعه کند. در تمامی این مدت می بایست تماس با دیگران را به حداقل رساند. در مراکز پر رفت و آمد و کار و تولید تردد نکرد و جلو عطسه و انتشار ویروس را گرفت. پوشش دهان و بینی بسیار مهم است. شستن دستان با صابون و آب گرم و مخصوصا نوک انگشتان بمدت حداقل بیست ثانیه از واجبات است. تمامی داده هایی که در مورد مدت زمان زنده ماندن کووید-۱۹ این روز ها منتشر می شوند در شرایط آزمایشگاهی و غیر محیط طبیعی ویروس کسب شده اند بهمین دلیل می بایست آن ها را با احتیاط در نظر گرفت که کووید-۱۹ از چند ساعت تا چند روز زنده و فعال است.

از اولین تماس با کووید-۱۹ تا اولین نشانه های بیماری بین دو روز تا دو هفته طول می کشد. طول این دوره نهفتگی به ظرفیت ویروس، غلظت آن درشش ها، سلامتی و قدرت مقابله سیستم دفاعی انسان مبتلا بستگی دارد. هم چنین شدت عارضه ها نیز بستگی به همین عوامل ذکر شده دارد. مثلا کارگران بخش درمان در معرض بیشترین تهاجم در واحد زمان با بالاترین غلظت هستند پیداست که هنگامی که از پوشش و تجهیزات ایمنی کافی برخوردار نباشند بیش از دیگران از پا در می آیند.

آیا کووید-۱۹ بخودی خود و بعد از مدتی از بین می رود؟ پیداست که یک اپیدمی تا ابد باقی نمی ماند اما هیچ کس و هیچ مرکز علمی نتوانسته با دلایل روشن این مدت و میزان مرگ و میر را تعیین کند.

تکنیک های که برای شناسایی و تشخیص انسان مبتلا در جهان بکار می رود هیچ یک به تنهایی وسیله تشخیص مطمئن نیستند. کیت های آر ان ای و دی ان ای (RNA. DNA) می توانند تست انسان مبتلا را منفی نشان دهند لذا استفاده از تکنیک های سی تی اسکن (CT SCAN) و کیو آر (QR) بعنوان مکمل لازم اند.

تنها راه مقابله با گسترش اپیدمی کووید-۱۹ تعطیل و بستن تمامی مرکز کار و تولید بجز مراکز درمانی، مراکز تولید و توزیع مواد غذائی، داروئی، شوینده و بهداشتی و سایر مراکز حیاتی است. هیچ دولت سرمایه داری تعطیل کار را بر نمی تابد. آن چه در این جا و آن جا، مرکزی و شرکتی تعطیل شده است کاملا جنبه استثنائی دارد. همه دولت های سرمایه در عین این که از عدم تجمع و تماس سخن می گویند اما همین دولت ها بشدت از مراکز پر تجمع کار و تولید و ادامه روند همیشگی دفاع می نمایند. این که در این مراکز بیشترین تماس بین انسان های کارگر روزانه و هر ساعت و دقیقه صورت می گیرد و حاصل ان ها گسترش مرگزای این اپیدمی است هیچ سرمایه داری را نگران نمی کند نگرانی فقط از کاهش سود و توقف روند تولید ارزش افزایی سرمایه است. ما کارگران حتی اگر شده می بایست برای نجات جان خود و خانواده هایمان کار را متوقف کنیم و برای توقف این اپیدمی و اپیدمی های دیگری که در راه اند اپیدمی اصلی و سبب واقعی یعنی سرمایه را سرنگون سازیم، کار مزدی را لغو کنیم و چون انسانی شایسته زندگی بر سرنوشت و زندگی خود مسلط شویم.