همزمان با شورش آبان 98، کارگران عراق، لبنان، کلمبیا، شیلی و چندین کشور دیگر جهان نیز در حال جنگ و جدال با دولتها بودند. ما کارگران در همه جا زیر فشار استثمار سرمایه ایم، آماج فلاکت و تحقیر، پایمال شدن حقوق انسانی و آزادی کشی سرمایه قرار داریم. نفرت انگیزترین تبعیضات جنسی، قومی و عقیدتی را تحمل می کنیم، زیر هجوم آلودگیهای زیست محیطی تسلیم مرگ می گردیم. سرمایه کار پرداخت نشده ماست، در گذشته های دور هنگام رونق انباشت و فوران سود سرمایه ها، آسایشی موقتی و بی رمق، آن هم به زور مبارزه نیرومند و مستمر، نصیب بخش کوچکی از طبقه ما در این یا آن گوشه دنیا می شد. سرمایه دیری است که زیر فشار انفجارآمیر بحران های ذاتی اش، در سرتاسر دنیا در حال بازپس گیری همان معیشت محقر و امکانات ناچیز از تمامی لایه ها و بخش های طبقه ما است و در همه جا نابودی اشتغال، دارو و درمان و سلاخی حداقل معاش کارگران را راه انداخته است. سرنوشت زندگی ما چنین است زیرا که سرنوشت کار و تولید و معیشت و همه چیز ما در دست سرمایه است. ما از هرگونه تصمیم و دخالت در کار و زندگی خود بی بهره ایم. جنبش طبقه ما به طور طبیعی و در اساس، علیه سرمایه است زیرا که هستی سرمایه تاراج هستی ماست. ضد سرمایه داری بودن ما به واسطه تاثیرات یک مکتب و مسلک نیست، از عمق زندگی ما می جوشد. به هنگام مبارزه، آگاهان و کمتر اگاهان ما دست در دست و با چاره جوئی یکدیگر و شورائی، بدون حضور هیچ بالای سری، پیکار را پیش می برند. جنبش ما ایدئولوژی پرداز، حزب ساز و رهبر تراش نیست. این ها شاخصه های هویتی طبقه ماست. اینها را باید گفت و در آن تعمق کرد تا چراغ راه ما در کشاکش جنگ با سرمایه داری باشند.

مبارزات طبقه ما در همه جای جهان را می توان اینگونه خلاصه کرد که می خواهیم سرنوشت کار و تولید را به دست گیریم تا حاصل کار و رنج ما با برنامه ریزی آگاه و شورائی همه آحاد طبقه ما صرف رفاه برابر و آزادی واقعی ما شود. سرمایه داری همیشه و همه جا در مقابل این خواست انسانی، سد آهنین و آتشین می سازد. ما در ایران توسط سرمایه داری با لعاب مذهبی سرکوب می شویم، کارگران نقاط دیگر را سرمایه داری غیر ایدئولوژیک، لائیک و ناسیونالیستی قتل عام می کند. آنچه همه جا حکم می راند نظام سرمایه و سرکوبگری دولتهای سرمایه داری است. اگر این حقیقت را در جلوی چشم نگیریم که باعث و بانی تمام تیره بختی ما سرمایه است اگر “دولت فاسد، رانت خوار، مستبد و ایدئولوژیک” را ریشه مصیبتهای خود بدانیم، اسیر گمراهه و کج راهه ای شده ایم که اپوزیسیونهای کاسبکار و قدرت جوی راست یا چپ سرمایه در ذهن ما فرو می کنند. اینها مسلما نخواهند گفت که ریشه بلایای زندگی ما سرمایه است، این خط قرمز طبقاتی آنهاست. در شورش 98، سلطنت طلبان هار، مافیاهای “مجاهد” و جمهوری خواهان لائیک، همگی به صف و هم صدا شدند تا سرمایه داری را از تیررس مبارزات ما دور سازند. کل هیاهوی شان این است که کارگران، جمهوری اسلامی را سرنگون سازند و این لاشخوران را به سروری و حکومت برسانند! با دخیل بستن به احزاب و شخصیتها و رهبران! با مبارزاتی فاقد محتوای ضد سرمایه داری، باید فاتحه جنبش ما را خواند. در این صورت بر ما همان خواهد رفت که بر قیام 57 و سایر انقلابات کارگران رفت.

در آبان 98 خشم و نفرت به حق ما علیه سرمایه، بانکها، حوزه علمیه و دفاتر امامان جماعت را به آتش کشید، دور بعدی مبارزات ما باید با کمیت وسیع تر و کیفیت عمیق تر از سر گرفته شود. نیروی اصلی جنبش 98، کارگران بی خانمان، بیکار و دستفروش بودند. کارمندان ادارات خصوصی و دولتی، کارگران صنعتی و کشاورزی، معلمان و پرستاران، زنان خانه دار و بخش های شاغل طبقه ما حضور کم ­رنگ تری داشتند. این وضع باید عوض شود. ما می توانیم با ایجاد شوراهای خود، مراکز کار را به تصرف آوریم و کار و تولید را برنامه ریزی و اداره کنیم. ما آفرینندگان ثروتیم و توانائی و تخصص لازم را برای انجام این کار داریم. با اعتصابات سراسری برای آزادی کارگران زندانی بر رژیم اسلامی سرمایه فشار وارد کنیم. با قدرت شوراهای مراکز درمانی، معالجه بیماران را کاملا رایگان سازیم. ما باید از پرداخت هزینه های آب، برق، گاز و اینترنت تمرد کنیم، برای انجام این کارها باید خود را شورائی و سراسری سازمان دهیم. ما این توانائی را داریم که از پرداخت شهریه مدارس، هزینه درمان و نوع این ها خود داری کنیم، کارگران مراکز آموزشی با قدرت شوراهای خود، محصلان را بدون دریافت شهریه نام نویسی نمایند، معلمان مدارس و مدرسان دانشگاه از تدریس متون سرمایه دارانه امتناع ورزند و دانش آموزان و دانشجویان طبقه ما به حمایت علنی از پدران و مادران و معلمان خود برخیزند. ما می توانیم شورائی و سازمان یافته، تصرف مراکز کار و تولید را دستور مبارزه روز خود کنیم، خانه های خالی را به تصرف درآوریم و محل سکونت رایگان اجاره نشینان و بی خانمان ها سازیم، با تسخیر فروشگاههای بزرگ مایحتاج معیشتی را به طور رایگان توزیع نمائیم، حجاب اجباری را به دور اندازیم، ایاب و ذهاب را رایگان سازیم و بسیاری کارهای دیگر با حضور موثر، نافذ و خلاقانه خود انجام دهیم.

علیه

کارگران ضد سرمایه داری – آذر 1398