متوسط روزانه اعتصابات و اعتراضات توده های کارگر در اعتراض به شدت وحشیانه استثمار، شبه رایگان بودن بهای نیروی کار و تعویق طولانی مدت پرداخت دستمزدها، بیکار سازی ها یا مصادره جنایتکارانه مزدها به یکی از بالاترین و خیره کننده ترین رکوردها رسیده است. کارگران در همه شهرها، در پهندشت گسترده این جهنم، در همه مناطق، در حال مبارزه، اعتصاب، عصیان و نشان دادن خشم و قهر خود علیه سرمایه، سرمایه داران و دولت آنها هستند. فشار گرسنگی و فقر و بی داروئی و مرگ ناشی از پاندمی کرونای سرمایه همه را به ستوه آورده و خودکشی روزانه جوانان بیکار و گرسنه روی تاریخ توحش چهل ساله رژیم اسلامی سرمایه را سفید کرده است. در این سه ماه اول سال مجموعا ۳۶۸ اعتراض و اعتصاب صورت گرفته که طی این پنج سال اخیر فقط سال ۹۷ با تعداد ۴۱۹ حرکت کارگری از این بیشتر بوده است. شمار اعتصابات و اعتراضات از یک سوی روزآفزون و خیره کننده است و از سوی دیگر بسیار بی افق و بدون هیچ استخوان بندی ضد سرمایه داری است. اهم اعتراضات در ماه خرداد از جانب کارگران حوزه درمان سرمایه در تهران، زندان ارومیه، یاسوج، گیلان، اصفهان، دزفول، تبریز، آستارا، اهواز و شیراز در اعتراض به شرایط سخت و مرگ آزای کار، دستمزد پائین و عدم امنیت شغلی صورت گرفت. کارگران شهرداری ها از جمله شاهین شهر، بندر خمینی، مشهد، بجنورد، اهواز، شهرستان بامنج، سراوان، هویزه، لوشان، کوت عبدالله، شهرستان بهمنی، خرمشهر، باشت، آبادان، کارون، سوران، محمد شهر، حمیدیه و بندر عباس عموما بر سر دستمزد های معوقه بیشترین تعداد اعتراضات را داشتند. کارگران حوزه آموزش سرمایه (معلمان) در شهرهای استان گیلان، تهران و خوزستان در اعتراض به شرایط سخت کار، دستمزد پائین و عدم امنیت شغلی بارها دست به تجمع زدند. کارگران شرکت آریا ماهان در فازهای ۲۲و۲۳و۲۴ عسلویه، کارگران پیمانکاری فازهای مختلف پارس جنوبی، کارگران پیمانکار پالایشگاه دهم عسلویه و هم چنین کارگران پتروشیمی رجال واقع در شهرستان ماهشهر، کارگران مخابرات روستایی استان خوزستان، کارگران باز نشسته وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، سربازان پادگان های تهران، رانندگان بندر عباس در اعتراض به کاهش دستمزد علیه اجحافات سرمایه داران دست به اعتراض زدند. علاوه بر این ها کارگران مجتمع نیشکر هفت تپه و هم چنین کارگران کارخانه هپکو اراک و ده ها مراکز کار و تولید دیگر نسبت به ادامه بلاتکلیفی شغلی، بیکار سازی ها و دستمزد خود دور یا دوره های جدید پیکار را شروع کردند. بارها علیه تعویق پرداخت دستمزدها و عدم امنیت شغلی خود اعتصاب کرده و دست به تجمع زدند. کارگران مبارزه می کنند، می کوشند تا قدرت خود را ظاهر سازند، اما همه چیز حدیث تلخ فروماندگی است. چنین زنجیره ی طولانی از مبارزات که در حلقه، حلقه خود شدت استثمار و بربریت سرمایه را آماج ستیز گرفته است. از طرفی می تواند نطفه بالنده و جوانه زای یک جنبش نیرومند، سراسری، شورایی و ضد مناسبات بردگی مزدی باشد و از سوی دیگر می تواند بمیرد، از رشد و بالیدن باز ماند، در گنداب رفرمیسم و راه حلهای پوسیده سرمایه مدار خفه شود، سقط گردد و با سقط خود معضل راه نطفه بندی بالنده بعدی شود. هر دوی این چشم انداز در پیش روی این مبارزات قرار دارند. اگر بناست به ورطه احتمال دوم فرو نغلطیم، باید هر قدم مبارزه روز را گامی در تعرض مستقیم به شیرازه هستی سرمایه، به چرخه ارزش افزائی سرمایه، به ساختار نظم اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و حقوقی و همه چیز سرمایه سازیم. برای این کار باید حرکات و مبارزات خودرا از چارچوب کارخانه و واحد کار بیرون اریم، به هم پیوندیم، شورایی و سرمایه ستیز دست در دست هم گذاریم و همراه با توده عظیم کارگران بیکار به نیرویی طبقاتی تبدیل شویم. بر سینه ی کل نیروهائی که می خواهند بالای سر ما باشند و قدرت پیکار ما را مرکب راهوار تاخت خود به اریکه قدرت کنند دست رد کوبیم. همه این کارها ممکن است. باید با سر آگاه و بیدار ضد سرمایه داری به پیش تازیم.

ابراهیم پاینده تیر  ۱۳۹۹