طی یک ماه گذشته ۲ کارگر ساختمانی اهل شهرستان کامیاران با نامهای فرزاد مروت و سالار فیضی در حین کار کردن دچار حادثه شدند و متاسفانه جان خود را از دست دادند. به راستی میتوان کارگران ساختمانی را مفلوک ترین بخش طبقه کارگر نامید.بخشی که همواره در معرض بیشترین خطرات جانی است.مطابق بند 8 ماده 2 قانون تامین اجتماعی”حادثه” به اتفاقی پیش بینی نشدهاطلاق می شود که تحت تأثیر عامل یا عوامل خارجی به طور ناگهانی رخ داده و موجب بروز صدماتی بر جسم یا روان افراد می‌شود.در ماده 60 قانون تأمین اجتماعی نیز حوادث ناشی از کار به حوادثی گفته می‌شود که در حین انجام وظیفه و مواقعی اتفاق بیفتد که بیمه شده در کارگاه یا ساختمان و محوطه آن مشغول انجام کار باشد و یا به دستور کارفرما درخارج ازمحوطه کارگاه ماموریتی گرفته باشد.
به گزارش خبرگزاری «ایلنا» بیشترین حوادث ناشی از کار در کارگاه‌های ساختمانی رخ می‌دهد؛ ۵۰ درصد حوادث ناشی از کار مربوط به این بخش است.کارفرمایان و پیمانکاران،برای کسب سود بیشتر،نکات ایمنی را رعایت نمی کنند، جان کارگران ساختمانی برای آنها ارزشی ندارد.هرچند تمام سرمایه ها، کالاها، ثروت ها، سودها،امکانات،خدمات، رفاه موجود در دنیا توسط توده کارگر آفریده می شود اما جان این کارگران برای سرمایه داران واجد هیچ ارزشی نیست.
مسئولیت ایمنی، بهداشت کار، تنظیم شرائط در بخش ساختمان براساس قوانین دولتی بر عهده کارفرماست. هرگاه مهندسان ناظر در ارتباط با نحوه اجرای عملیات ساختمانی ایراداتی مشاهده نمایند که احتمال خطر وقوع حادثه را داشته باشد، باید فوراً مراتب را همراه با راهنمایی‌ها و دستورالعمل‌های لازم، کتباً به کارفرمای مربوطه اطلاع داده و رونوشت آن را به واحد کار و امور اجتماعی محل و مرجع صدور پروانه ساختمان تسلیم نمایند.
متاسفانه سالهاست که فعالین کارگری خواستار توقف سهل انگاری در حق کارگران ساختمانی هستند اما کارفرمایان،اداره کار و شهرداری،هیچ کدام مسئولیت ایمنی کارگران ساختمانی را به عهده نمیگیرند و هرکدام به نحوی خود را تبرئه می کنند،در آخر خود کارگر را به عنوان مقصر معرفی میکنند.
فرهاد ابراهیمی فعال کارگری و عضو هیئت مدیره انجمن کارگران ساختمانی شهرستان کامیاران
کارگران ساختمانی باید از آویزان شدن به قانون سرمایه دست بکشند
کارگران ساختمانی با دستمزد نازل و عدم امنیت شغلی روزها، حتی ماه در انتظار می مانند تا سرمایه داری یا فردی غیرسرمایه دار برای خرید نیروی کار به سراغشان آید. در هر شهری بویژه شهرهای بزرگ تعدادی از کارگران ساختمانی را مشاهده می کنیم که نگران و مضطرب در انتظار یافتن مشتری برای نیروی کارشان هستند. محصول کار این بخش کارگران،ساختمانهای سر به فلک کشیدهاست اما خالقین این ساختمان ها خود از داشتن آلونکی که شب را صبح کنند محروم هستند و عمدتا در پارکها یا ساختمان های نیم ساخته شب را سرمی کنند. به خاطر نداشتن تجهیزات ایمنی در کارگاه های ساختمانی مرگ کارگران در این بخش نسبت به دیگر بخش ها بیشتر است. عامل مرگ کارگران ساختمانی سرمایه است. غالب مرگ و میرهای آنان به خاطر نبود وسایل ایمنی است. چاه کنان (مقنی)که عمدتا کارگران افغانی هستند، این کار جان فرسا را انجام می دهند. حوادثی که بر سر کارگران حفار چاه می آید عاملش سرمایه است. اگر تجهیزات لازم برای این گونه کار ها انجام گیرد می تواند حوادث کار را به صفر رساند اما سرمایه برای سود بیشتر از صرف هزینه در این زمینه که جان کارگران را به خطر می اندازد خودداری می کند، چون تولید ارزش اضافی و سود برایش اهمیت دارد نه جان کارگران. آمار کارگرانی که ضمن کار جان می دهند و دولت سرمایه و یا رسانه های بورژوازی منتشر می کند با تعداد کشته شدگان فاصله زیادی دارد و عملا در حوزه کارگران ساختمانی واقعیت ها کتمان می شود. به عنوان مثال تعداد کارگرانی که ضمن حفر چاه بر اثر ریزش ساختمان یا سقوط از داربست جان می دهند در آمار های دولتی منظور نمی شود.
فرزاد مروت و سالار فیضی دوتن از کاروان کشته شدگان بخش ساختمانی هستند. همچون کارگرانی که مدتی پیش بر اثر گاز متصاعد از اجاق گاز جان سپردند یا کارگران سردخانه بروجن که بر اثر واژگون شدن گاز پیک نیک جان سپردند. اگر سرمایه داران و دولت سرمایه برای حفظ جان کارگران وسیله گرمایشی مناسب و سرویس ایمن فراهم می آورد شاهد مرگ این همزنجیران نبودیم. عامل کشتار کارگران ضمن کار، با نام حوادث ضمن کار، سرمایه است و قانون کار هم توجیه گر کشتار و سیه روزی کارگران است.
انجمن کارگران ساختمانی نهادی منحل در قانون و نظم سرمایه است، همان قانونی که دهها کارگر را در کامیاران، جوانرود، سیستان و بلوچستان، تهران و دیگر جاهای ایران سرمایه داری به گلوله بست. انجمن کارگران ساختمانی هم چون کانون صنفی معلمان و سایر سندیکا سالاران به جای مبارزه با سرمایه به دولت سرمایه دخیل می بندد. انجمن کارگران ساختمانی و دیگرانی که ذکر آن ها در بالا رفت به جای آنکه کمکی به تقویت جنبش کارگران علیه سرمایه داران و دولت آنها باشند ابزار کنترل این بخش جنبش کارگری هستند/ پلیس بدون مزد و مواجب سرمایه اند. معضل دیگر کارگران ساختمان مثل هر بخش دیگر کارگران جدا بودنشان از پیکره طبقه و جنبش طبقاتی خود است. آنها باید خود را شورائی سازمان دهند باید به سهم خود برای سازمانیابی شورائی کل طبقه خود تلاش نمایند. بدون ایفای این نقش هیچ امیدی به بهبود وضع روز آنان نیست.
یک کارگر ضد سرمایه داری
●به کارگران سراسر دنیا!
شاید ساده ترین، عامیانه ترین، زمینی ترین توصیف بدون هیچ پیرایه ایدئولوژیک از واقعیت جمهوری اسلامی آن باشد که بگوئیم یکی از دهشتناک ترین زرادخانه های تولید جنایت و سبعیت سرمایه داری است. این رژیم برای آنکه قدرت حکومتی پاسدار سرمایه باشد و بماند، فقط لحظه به لحظه جنایت نمی کند، مستمر و بی امان جنایت را ارتقاء و افزایش می دهد، شکل های حیرت انگیز جنایت می آفریند، دست به تولید افسانه ای و بهت انگیز جنایت می زند، تولید جنایت را انفجاری می سازد. یکی از این جنایت ها، بربریت بسیار دهشت انگیزی است که در طول چند ماه اخیر علیه کودکان معصوم خردسال ما راه انداخته است، بسط داده، روزمره و روتین نموده است. جمهوری اسلامی در این بازه زمانی هر روز چند صد و گاه چند هزار دانش آموز کودک را در محیط آموزش، در دبستان ها، دبیرستان ها با سموم شیمیائی مهلک مسموم کرده و راهی بیمارستان ساخته است. شقاوت، سفاکی، غدارمنشی غیرقابل وصفی که تاریخ از ثبت آن شرم دارد. ما به عنوان عده ای از کارگران ایران از شما کارگران سراسر جهان می خواهیم که همراه و همسنگر ما در کارزار علیه این توحش گردید. مخاطب ما دولت ها نیستند، سران اتحادیه های موسوم به کارگری نیستند. ضدیت یا اتحاد این قدرت ها با رژیم درنده اسلامی، به تمام و کمال و تا مغز استخوان سودجویانه، سوداگرانه، انسان ستیزانه و در بهترین حالت غیرانسانی است. ما دست استمداد به سوی شما دراز می کنیم، فریاد سر می دهیم که هیچ صبحی به گاه فرستادن فرزندان خود به مدرسه امید چندانی به بازگشت آنها نداریم. همواره دچار این دغدغه ایم که شاید به جای در آغوش کشیدن مجدد آنها مجبور شویم جنازه آنان را تحویل بگیریم. از شما انتظار داریم که با ما همصدا گردید، در خیابان ها، در مراکز کار و تولید، در مدارس، مطبوعات و شبکه ها به حمایت از ما برخیزید!
کارگران ضد سرمایه داری