رفقای عزیز کارگر!
در طول ماه مهر و 10 روز اول ماه آبان به طور میانگین هر روز 5/4 اعتراض کارگری در ایران صورت گرفته است. این رقم در قیاس با مدت مشابه شش ماه اول سال قبل 36% رشد داشته است. شمار اعتراضات گزارش شده منتهی به اعتصاب و تعطیل کارخانه کم بوده است اما همین اعتصابات هم یک رشد نسبتاً محسوسی داشته است. کل این اعتراضات و روند رو به توسعه آنها سؤالات مهمی را در مقابل ما قرار می دهد. پرسش هائی که کندوکاو پاسخ آنها نیاز شناخت ژرف تر هر کدام ما از جنبش جاری طبقه خویش برای اثرگذاری خلاق آگاهانه بر رخدادهای روز آن است. این سؤالات به اختصار عبارتند از:
1. در طول فقط یک ماه در استانها و شهرهای مختلف ایران 135 اعتراض داشته ایم. کل این اعتراض ها توسط ما کارگران صورت گرفته است. غالب این اعتراضات علیه تعویق پرداخت مزدها، کمی دستمزدها، بیکارسازی ها و خطر اخراج بوده است. عامل و بانی و باعث تعویق مزد، ناچیزی دستمزد، اخراج و بیکاری ما نیز سرمایه داران و دولت آنها بوده است. در یک کلام همه چیز، همه بدبختی و مصیبت های ما مشترک و عین هم بوده است. چرا و صد بار چرا، در هر کجا که هستیم فقط خود را می بینیم؟! در «سازه صنعت»، فکر می کنیم که فقط ما کارگران این کارخانه مشکل تعویق پرداخت مزد و خطر اخراج داریم. در نورد لوله اهواز، فولاد البرز، نساجی بروجرد، معادن فاریاب و شهرداری تهران هم همین فکر را می کنیم. در سامان کاشی و آونگان و ایران خودرو و اتوبوسرانی رشت و صنایع فروآلیاژ ایران هم دقیقاً اسیر همین خیال می باشیم. چرا اصلاً به این فکر نمی کنیم که ما آحاد یک طبقه واحد هستیم؟ یک طبقه که کل سرمایه ها را می آفریند، هیچ نداریم و زیر شلاق تمامی مصیبت ها قرار داریم. چرا نمی اندیشیم که همه ما در حال مبارزه علیه استثمار و سبعیت و جنایت سرمایه و سرمایه داران و دولت آنها هستیم؟ چرا به فکر کوبیدن درب خانه یکدیگر، یافتن هم، دست در دست هم نهادن، چاره اندیشی مشترک، متشکل گردیدن و مبارزه سازمان یافته سراسری شورائی علیه سرمایه نمی افتیم؟ به نظر شما دلیل اجتناب از فکر کردن به این موضوع و فرار از این رویکرد چیست؟!
2. غالب اعتراضات به شکل اجتماع در کارخانه، در مقابل دفتر رئیس شرکت، رو به روی وزارت کار یا نهادهای دیگر دولتی بوده است. یک چیز روشن است. هیچ کدام ما از دستاوردهای این مبارزات راضی نیستیم. از بی نتیجه ماندن این همه شکایت و تحصن رنج می کشیم و احساس شکست می کنیم. با این حال در هیچ کجا، هیچ جرقه ای از تلاش برای تغییر ریل اعتراضات و جستجوی شکل های موفق تر مبارزه در میان ما مشاهده نمی گردد. چرا و دلیل یا دلیل های واقعی این وضع را چه می بینید؟
3. جمعیت وسیعی از هم زنجیران ما پاسخ هر دو سؤال بالا را این گونه می دهند که آنچه در این سال ها انجام گرفته است تنها راه پیش پای ما بوده است. همه راههای دیگر در بن بست هستند یا آزمودن آنها هزینه های سنگین دارد. آیا شما با این پاسخ موافق هستید؟ آیا واقعاً تاریخ به بن بست و دنیا به آخر رسیده است؟! آیا تغییر ریل کارزار برای ما ممکن نیست؟! آیا ما مجبور به تحمل وضعی هستیم که اکنون بر ما مستولی است؟! آیا نمی توان مبارزات را به شکل دیگر پی گرفت و با چاره اندیشی و آگاهی و خلاقیت بیشتر هزینه های آن را هم به حداقل رساند؟ در این زمینه چه فکر می کنید و چه توصیه یا توصیه هائی دارید؟
4. در طول همین یک سال درصد هر چند اندکی از همرزمان ما به جای شکایت نویسی و اجتماع در مقابل این یا آن نهاد دولتی، راهکار اعتصاب و اعمال قدرت علیه سرمایه، سرمایه دار و دولت سرمایه داری را پیش گرفته اند. دستاورد مبارزات آنها هم در قیاس با سایرین رضایت بخش تر بوده است. این کاملاً روشن است که در خیلی جاها به دلیل عزم جزم سرمایه داران برای تعطیل کارخانه و انتقال سرمایه های خود به حوزه های دیگر، سلاح اعتصاب کارساز نیست. اما عده ای بر این باورند که می توان و باید این نوع مراکز کار را به تصرف خود در آورد. باید کارخانه را از چنگ سرمایه دار خارج ساخت و با تشکیل شورای ضد سرمایه داری خود آن را اداره کرد. نظر شما نسبت به تاکتیک اعتصاب در کارخانه های دایر و تصرف کارخانه های در حال تعطیل چیست؟ چه موانع اساسی بر سر راه اعمال این راهکار می بینید؟ آیا این موانع قابل حل می باشند؟ چگونه؟ چه توضیحاتی دارید؟
5. اخبار مربوط به 135 اعتراض در طول یک ماه از رسانه های رسمی استخراج شده است. آیا با نگاه به پیرامون خویش کل مبارزات و جنب و جوش ها را در همین حد می بینید؟ آیا آنچه به رسانه ها راه یافته است فقط بخشی از زنجیره طولانی تر اعتراضات نیست؟ اگر اطلاعی دارید بنویسید. پیشنهاد ما این است که حول پرسش های بالا با هم گفتگو کنیم. اما گفتگو نه برای گفتگو؛ که این بسیار فاجعه بار و ساز و کار سازش با شکست و استیصال خواهد بود. گفتگو با هدف چاره اندیشی و برون رفت از بن بست فرساینده و نابود کننده موجود؛ گفتگو برای یافتن راههای درست پیکار و صف آرائی نیرومند در مقابل سرمایه و تغییر ریشه ای وضعیت موجود. سایت علیه سرمایه و کانال تلگرام این سایت در خدمت انعکاس و انتشار این گفتگوها و چاره اندیشی ها است. هر چه به نظرتان می رسد برای ما بنویسید. با شرکت فعال در این گفت و شنودها هر چه بیشتر با هم همراه و همدل و همرزم شویم.
علیه سرمایه