فاجعه هولناک بی آبی، بی مسکنی، آلودگی محیط زیست، بی داروئی، فقر، کار کودکان، بیکاری و اخراج با شدتی بسیار بیش از پیش در راه است. سرمایه داری بحران زده ایران، همه مصایبش را بر سر ما آوار کرده است. برای نجات از این جهنم، دست در دست هم بگذاریم. با هم کار می کنیم، جمعی و سراسری استثمار می شویم. شرایط کار، زندگی و مبارزه ما، ملاط و مصالح شوراسازی است. شوراسازی طبیعی ترین، پدیده مبارزه طبقاتی و ابراز حیات انسانی ما است.

شوراسازی قانون نمی خواهد، اجازه نیاز ندارد، محتاج هیچ فلسفه و پژوهش دانشگاهی نیست. نیازمند نقش آفرینی “شایستگان و نخبگان ” نیست. این باورهای مسموم و خرافی را از ذهن خود بیرون بریزیم. اگر جز این می اندیشیم، این اندیشه نه از آن ما، که نسخه پیچی سرمایه داران و ساخته و پرداخته سندیکاسازان و احزاب چپ نمای مدعی رهائی ما است! بورژوازی از “چپ و راست” کوشیده است خود را، سازمان ها و احزاب را، “تشخیص دهنده”! منافع ما و “نماینده”! خواسته ها وانتظارات ما جار زند.

همبستگی، همرزمی و هر اعتصاب، راهپیمائی، خیزش و قیام ما علیه صاحبان سرمایه، دولت آنها و نظام بردگی مزدی می تواند نطفه یک اتحاد شورائی باشد، مسأله اساسی آنست که: اولا این اعتصابات، اعتراضات و مبارزات را در نیمه راه متوقف نکنیم، استمرار و دوام بخشیم و به برپائی شوراها و ایجاد یک جنبش شورائی سرمایه ستیز سراسری ارتقا دهیم. ثانیا با سازمانیابی شورائی و با تکیه بر قدرت شوراها، کارخانه ها، فروشگاهها، بیمارستانها، راه و بنادر، تأسیسات آب و برق و گاز، خانه های خالی، مراکز آموزشی، و کل مراکز کار را تصرف کنیم. کل اینها حاصل کار و استثمار ما است. با برنامه ریزی و اداره شورائی مراکز کار، حاصل کار و تولید خود را وسیله معیشت، رفاه و بی نیازی خود کنیم.

کارگران ضد سرمایه داری