تعداد اعتصابات در هفت ماه اول امسال 3.7 برابر مدت مشابه سال گذشته و 6 برابر همین مدت در سال 1395 است. مجموع اعتصابات و اعتراضات جمعی کارگران در مدت هفت ماه امسال نزدیک دو برابر همین مدت سال گذشته بوده است (912 در مقابل 462). از این گذشته ما تاکنون شاهد رشد کمی کارگران فعال شرکت کننده در اعتصابات هستیم اما آیا تمامی این ها خود بخود می تواند از رشد و تکامل جنبش کارگری، افزایش آگاهی طبقاتی و ارتقاء جنبش خود انگیخته به نیروی سرمایه ستیز خبر دهد. آیا این رشد کمی اعتصابات و اعتراضات خیابانی به همبستگی طبقاتی کارگران علیه سرمایه تبدیل شده است؟! آیا این رشد کمی در مدت نسبتا طولانی سه سال تاثیر خودرا بر سازمانیابی شورائی ضد سرمایه داری کارگران گزارده است ؟ بهم پیوستن اعتصابات، سراسری شدن آن ها و همبستگی کارگران حوزه های مختلف سرمایه و پشتیبانی از اعتصابات یکدیگر تنها راه قدرت گیری کوبنده آنها در مقابل دستگاه های مسلح دولت سرمایه داری ایران است. لازمه چنین قدمی و تبدیل شدن به یک قدرت مستقل طبقاتی کارگری تنها از طریق ایجاد سازمان های شورایی سرمایه ستیز امکان پذیر است. تا کنون کارگران ایران قدرت نهفته طبقاتی خودرا در مقابله با طبقه سرمایه دار حاکم و دولت آن نشان نداده اند. با وجود اعتصابات و گسترش آن ها به بخش های مختلف کارگری حتی در عقب راندن سرمایه داران از زیادت خواهی های آن ها نیز هیچ نتیجه چندانی حاصل نگردیده است، واقعیت روز جنبش کارگری نشان می دهد که حتی در صورتی که اعتصابات و اعتراضات به اوج خود رسد، هرگونه موفقیت آن ها حتی در کسب دستمزدهای عقب افتاده به ایجاد سازمانی بستگی دارد که نیروی طبقاتی کارگران را علیه سرمایه و روابط کارمزدی متمرکز و متحد سازد! این واقعیت بر کارگران درگیر در اعتراضات و اعتصابات پوشیده نیست. نکته ای که سرمایه داران و دولت آنها نیز بسیار خوب آن را درک کرده اند. آنها نیز موج های پی در پی اعتصابات روز توده کارگر را هیچ به حساب نمی آورند زیرا می دانند که کارگران به صورت یک قدرت مستقل طبقاتی شورائی ضد نظام سرمایه داری متحد و متشکل نیستند . سرمایه داران و دولتشان خوب می دانند که ما تا لحظه حاضر یک قدرت سازمان یافته سرنوشت آفرین نیستیم و بدبختانه و هزار بار بدبختانه برای هستی سرمایه داری هیچ تهدید جدی حی و حاضر به حساب نمی آئیم. واکنش جمهوری اسلامی به اعتصابات رانندگان کامیون، کارگران هپکو، کشت و صنعت هفت تپه، صنایع فولاد اهواز و غیره گواه همین واقعیت بوده است. اکثریت غالب ما خوب می دانیم که بدون سازماندهی سراسری ضد سرمایه داری خویش هیچ شانسی برای کسب هیچ موفقیتی نداریم. قدرت ضد بشری سرمایه داری را فقط با قدرت متحد شورائی ضد سرمایه می توان عقب راند و نابود کرد. فهم این نکته دشوار نیست اما فهمیدن ما باید قدرت تعیین کننده طبقه ما در پهنه کارزار طبقاتی شود. ما در گندزار فرساینده و تباهگر استیصال، بی قدرتی و عجر به دور خود می پیچیم. دقیقا همان چیزی که آرزوی سرشتی سرمایه داران و دولت آنها است. بیائید از این گندزار تباهی خارج گردیم.بیائید دست در دست هم گذاریم، مبارزات خود را شورائی و ضد سرمایه داری سازمان دهیم. بیائید اعمال قدرت کنیم و قدرت سرمایه را با قدرت سرمایه ستیز خویش به جنگ کشیم. بیائید برای تصرف کارخانه ها و همه مراکز کار و تولید از دست سرمایه داران و دولت سرمایه آماده شویم. بیائید پرچم جنگی را به اهتزار در آوریم که فریادگر عزم جزم و اراده استوار ما برای تعیین سرنوشت کار و تولید و زندگی خویش توسط شوراهای ضد سرمایه داری متشکل از همه آحاد ما باشد. بیائید قدرت عظیم لایزال تاریخ آفرین طبقه خود را بشناسیم، این قدرت را شورائی به صف کنیم و سازمان دهیم و علیه موجودیت سرمایه داری اعمال کنیم. بیائید قبول کنیم که کل این کارها مقدور و بسیار هم مقدور و ممکن و قابل تحقق است. بیائید قبول کنیم که بدون انجام این کار و بدون دست یازیدن به این کارزار برای همیشه در گندزار استیصال و زبونی باقی خواهیم بود و سرمایه داران و دولت آنها به اعتراضات زبونانه ما هیچ وقعی نخواهند گذاشت. کارنامه مبارزات ماه مهر خود را نگاه کنیم.    

ابراهیم پاینده آبان 1397