نزدیک سه سال است که ما هر ماه، چند ماه یکبار، هر هفته یا چند هفته یک بار گزارشی از تقابل کارگران با سرمایه داران و دولت آن ها تنظیم کرده ایم. هدف از این کار تکرار عادت و انجام یک وظیفه نیست. سعی داشته ایم از جنبش کارگری، کاستی های آن و پیشرفت هایش در سازماندهی شورائی تصویری و نقدی سازنده داشته باشیم. این امر هنگامی که جنبش کارگری روند افتی موقت را طی می کند نیز دنبال شده است. ما به تجربه دریافته ایم که جنبش کارگری متعاقب اوج ها افولی موقت می یابد تا خودرا برای خیزشی دیگر آماده کند. نگاهی به اعتصابات هر ماهه در همین سال افت و خیز جنبش کارگری را نشان می دهد. جنبشی که علرغم خیزش و افت های دوره ای وجه بارزش زنده و ممتد بودن آن است. نوسانات وجود دارند، وارد بحث علل آن نمی شویم مهم این است که آیا جنبش کارگری در جهت سازمان یابی شورائی ضد سرمایه داری پیش می رود یا فقط به اعتصاب و اعتراض برای باز پس گرفت دستمزدهای معوقه و احیانا افزایش دستمزد و شرایط بهتر کار بسنده می کند. منظور کاستن از اهمیت این مبارزات نیست. بحث مهم آنست که این کارزارها می توانند دو حالت احراز کنند، حالت نخست اینکه در چهارچوب قبول حاکمیت سرمایه داری و ماندگار دیدن این نظام اتفاق افتند. کاری که رفرمیسم پرچمدار آنست. حالت دوم بالعکس هر گام همین مبارزه را حلقه ای از زنجیره پیکار سراسری ضد سرمایه داری می کند. چیزی که رویکرد ضد سرمایه و برای لغو کار مزدی درون جنبش کارگری دنبال کرده و می نماید. راه دوم راه تلاش و تدارک تشکل یابی شورایی توده های کارگر بر متن مبارزات جاری، فرا رفتن از اعتصابات محصور در چهاردیواری مراکز کار، تبدیل شدن به یک قدرت سازمان یافته شورائی، آماده شدن برای تصرف شورائی مراکز کار و پیگیری جنگ طبقاتی علیه اساس بردگی مزدی است. وقتی ما هدف دستمزد منصفانه در ازای کار منصفانه را پیش روی خود قرار می دهیم!! در واقع به سرمایه داران اعلام می کنیم که در ازای پشیزی دستمزد بقای نظم بردگی مزدی را تضمین می کنیم و از مبارزه با سرمایه دست کشیده ایم.

وضعیت معیشتی بغایت اسفبار کارگران شهرداری ها و عدم پرداخت دستمزدها آنها شرایطی پدید آورده که این کارگران چاره کار را در توقف چرخ تولید دیده اند. به همین دلیل بخش مهمی از اعتصابات دی ماه (یک سوم کل اعتصابات) مربوط به این کارگران است. این بدان معنی است که در ماه اخیر جنبش کارگران شهرداری همراه با کارگران برخی صنایع ایران در حال عروج بوده است. عکس این وضع در مورد کارگران حوزه های بزرگ پیش ریز سرمایه مانند صنایع خودرو سازی، نفت و گاز و پترشیمی صدق می کند. این کارگران خودرا از بدنه کارگری جدا کرده و در هیچ موردی حتی ابراز همبستگی با همزنجیران معترض و اعتصابی خود نکرده اند!! بخشی از این جمعیت با توهم به این که گویا سرمایه داری برای برخی کارگران تخم دو زرده می کند!! مهر سکوت بر لب زده اند و حتی به شرایط اسفبار خویش اعتراض نمی کنند. کارگران صنایع خودروسازی و صنایع وابسته به آن مستمرا در حال اخراج شدن هستند و تا امروز شمار کثیری از آنها اخراج شده اند. این کارگران راهی برهوت فقر و بد بختی می گردند بدون این که حتی کوچکترین اعتراضی بنمایند!!. روزسه شنبه ۱۸ دی ۱۳۹۷ یک نماینده سرمایه در صنعت قطعه‌سازی، گفت ۲۸۰ هزار نفر از ابتدای سال تاکنون، بیکار شده‌اند و این روند ادامه خواهد داشت. همین سرنوشت در انتظار سایر کارگران حوزه های دیگر از جمله صنایع نفت، گاز و پتروشیمی هست اما بدبختی اینجاست که این کارگران خودرا از بدنه طبقه کارگر جدا کرده اند. سیه روزی و نا امنی شغلی اینان کمتر از بخش مبارز و میداندار طبقه کارگر نیست. بخشی که مدام در حال اعتراض و اعتصاب علیه توحش سرمایه است. منظور مجرد اعتصاب و اعتراض برای امروز و فردا کردن مشکلات معیشتی نیست. سخن از آنست که اعتصاب ما در عین حال بستر سازمان یابی شورائی ضد سرمایه داری ما و میدان تدارک و آماده شدن برای تصرف شورائی کارخانه ها و سایر فعالیت های سرمایه ستیز ما باشد. ایجاد رابطه ای فشرده بین بخش های مختلف کارگری، گذاشتن سنگ بنای جنبش شورائی ضد سرمایه داری با هدف لغو کار مزدی، پیگیری نبرد طبقاتی مهمترین کارهائی است که باید انجام دهیم.

باوجوی که تعداد اعتراضات و اعتصابات در ماه دی نسبت به آذر کاهش چشمگیری داشته (۶ حرکت در روز در آذر ماه در مقابل ۴. ۵ دی ) اماکمبود مهم حرکت اعتصابی و اعتراضی ما کارگران نه خود اعتصاب و تکرار مکررآن بلکه این است که به جای اینکه با حمایت یکدیگر دست به اقدام مشترکی بزنیم کارگران هر واحد کار و تولید، جداگانه و ضربه پذیر، غیر متشکل و پراکنده عمل می کنیم. بهمین دلیل نیز براحتی از جانب سرمایه داران به عقب رانده می شویم. برای ختم این دور تسلسل بی نتیجه باید راه پیوند طبقاتی کارگری را جستجو نمود، باید در مقابل نظام سرمایه و دولت آن به قدرت متحد و متشکل شورایی مجهز شد تا این نظام اختاپوسی را به عقب راند و آن را محو کرد.

ابراهیم پاینده بهمن 1397