بر اساس گزارشات رسمی دولت درنده سرمایه داری، همین الان بیش از 25 هزار کومه مسکونی توده های کارگر در مسیر سیلاب ها به طور کامل ویران گردیده است. 60 هزار کاشانه محل سکونت کارگران تا 60 درصد تخریب شده است. تمامی روستاهای پیرامون پل دختر، نورآباد، منطقه وسیعی از روانسر و جاهای دیگر زیر آب رفته و زندگی در آنها غیرممکن گردیده است. در پاره ای مناطق از جمله نائین اصفهان، طوفان با سیلاب به هم آمیخته و کارگران را در محاصره عظیم ترین ویرانی ها قرار داده است. شمار شهرها و روستاهای فروخفته در عمق سیلاب ها از 400 افزون است و غالب توده های کارگر ساکن این شهرها یا دهات امید خویش به زیستن و زنده ماندن را از دست داده اند.

همه شواهد حاکی است که همین حالا بیش از یک میلیون نفوس جمعیتی طبقه ما فاقد هر نوع سرپناه هستند و در میان موج سیلاب ها، زیر برف و باران با خطر مرگ محتوم دست و پنجه نرم می کنند.

این جمعیت یک میلیونی که شمارشان لحظه به لحظه درحال افزایش است بخشی از نفوس طبقه ما هستند. طبقه ای که کوهساران سر به فلک کشیده سرمایه های طبقه سرمایه دار و دولتش را آفریده اند. انسانهائی که هر چه سرمایه، ثروت و امکانات هست محصول کار آنهاست. حدود یک میلیون از این انسانها اکنون به طور کامل از هستی ساقط شده و فاقد کاشانه، خورد و خوراک، دارو، درمان یا هر چیز دیگر هستند. این جمعیت عظیم همین لحظه، بلادرنگ، بدون فوت وقت، بدون هیچ قید و شرط زندگی می خواهند، محل سکونت می خواهند. خورد و خوراک و پوشاک می خواهند. دارو و درمان می خواهند، آموزش و کل مایحتاج معیشتی و رفاهی می خواهند. پرسش اساسی آنست که این مایحتاج چگونه تأمین و تضمین خواهد شد؟ یک چیز روشن است. دولت درنده سرمایه نه فقط هیچ گامی برای تأمین هیچ میزان این مایحتاج برنمی دارد، نه فقط هیچ لقمه نانی به هیچ شکم گرسنه ای نمی رساند، نه فقط هیچ کومه مسکونی برای هیچ کارگر سیل زده ای فراهم نمی کند، نه فقط هیچ دارو و درمانی در اختیار هیچ کارگر در حال مرگی قرار نمی دهد، که هر سخن در این مورد، هر مطالبه این مایحتاج، هر تلاش برای حل این معضلات را آماج وحشیانه ترین قتل عامها قرار می دهد. سؤال را ادامه دهیم، چه باید کرد؟ تکمیل پاسخ شفاف ما اینست که نیازها، خواسته ها و انتظارات فوری این یک میلیون کارگر آواره سیل زده و گرسنه را فقط از طریق راه اندازی یک جنبش نیرومند شورائی می توان بر سرمایه داران و دولت سرمایه تحمیل کرد. باید این جنبش را برپا داریم. هر کجا که هستیم فردی از این جنبش گردیم و برای حضور هر چه پرشورتر همزنجیران در آن تلاش کنیم. خواست های روشن جنبش ما اینها است:

1. کلیه اماکن و خانه های خالی که در تملک طبقه سرمایه دار یا دولتش است، در شهرهای مختلف بلادرنگ، به طور رایگان، با آب، برق، گاز، امکانات مجانی در اختیار کارگران سیل زده قرار گیرد. هیچ کارگر آواره ای نباید بدون خانه بماند و هیچ کارگری در قبال دریافت خانه و آب و برق و گاز و امکانات نباید هیچ ریالی پرداخت نماید.

2. حق مسلم کارگران سیل زده است که بدون پرداخت هیچ ریالی تمامی خورد و خوراک، پوشاک، وسائل خانه و سیر تا پیاز مایحتاج زندگی خود را از فروشگاههای بزرگ متعلق به سرمایه داران و دولت دریافت دارند.

3. مراکز درمانی باید کارگران سیل زده بیمار را بدون مطالبه هیچ هزینه به بهترین شکل درمان کنند. داروخانه ها بدون درخواست هیچ پولی کل داروهای مورد نیاز را در اختیارشان قرار دهند.

جنبش ما با این خواستها وارد میدان می شود. با نمایش قدرت، به صف نمودن قدرت و اعمال قدرت، سرمایه داران و دولت سرمایه را مجبور به قبول این خواسته ها کنیم. سلاح ما در این جنبش توقف چرخه ارزش افزائی سرمایه، تعطیل همه مراکز کار و تولید از کارخانه و حمل و نقل و تا مدرسه و آب و برق، رسانه های جمعی و هر کجا که نبض حیات سرمایه است. جنبش ما درهم کوبیدن نظم اقتصادی، سیاسی و اجتماعی سرمایه را سلاح قدرت خود می بیند. دست در دست کارگران سیل زده آواره و گرسنه برای برپایی این جنبش راه افتیم.

کارگران ضد سرمایه داری