بر جای رطل و جام می، گوران نهادستند پی بر جای چنگ و نای و نی، آواز زاغ است و زغن
یکصد و پنجاه سال پیش در بهار 1868، کارگران ساختمانی ژنو در مقابل کارفرمایان صف آراستند و خواستار 20% افزایش مزد و کاهش روزانه کار از 12 ساعت به 10 ساعت گردیدند. سرمایه داران از قبول خواسته ها سر پیچیدند و دست به کار تمامی ترفندها و توحش ها از جمله بسیج اعتصاب شکن، تهیه تسلیحات، بستن کارگاهها، اخراج های وسیع و در یک کلام سرکوب همه نوعی توده های کارگر شدند. کارگران در حوزه های بلوک زنی، نقاشی، گچ بری، بنائی، چرخ کار را از چرخش فرو انداختند و اعتصاب نمودند. با ظهور این جدال شورای عمومی انترناسیونال تمام قد وارد میدان شد. پنج هزارکارگر شهر با فراخوان انجمن بین المللی، رژه ای پرشکوه، در حمایت از کارگران ساختمان سازمان دادند. سرمایه داران بر شدت قهر ارتجاعی خود افزودند. شورای عمومی انترناسیونال با صدور فراخوان از کل کارگران انگلیس، آلمان، فرانسه، ایتالیا و جاهای دیگر خواست تا به پشتیبانی رادیکال از کارگران ساختمان برخیزند. صف آرائی بین المللی توده های کارگر، صاحبان سرمایه و طبقه سرمایه دار قاره را به وحشت انداخت. جمعیت اعتصاب شکن با مشاهده موج قدرت انترناسیونالیستی کارگران، با ابراز ندامت به صف متحد همزنجیران پیوست. بورژوازی همه قوای خود را در پهنه نظامی، تسلیحاتی، مطبوعاتی، توهم آفرینی، راه اندازی ارعاب آماده یورش کرد. کارگاههای زیادی را تعطیل نمود، این زورازمائیها اما طوفان سراسری تر و بین المللی تر توده های کارگر را به دنبال آورد. کارگران در همه کشورها به حمایت نقاشان، بنایان، گچ بران و بلوک زن ها برخاستند. سیل کمک ها از جمه جا به سوی ژنو سرازیر شد. در عرض چند روز بیش از هزار کارگر جدید به انترناسیونال پیوستند. کارگران شهرهای هانوور، هامبورگ، مانهایم، مونیخ، شورین و فراوان شهرهای دیگر خورد و خوراک روزانه خود را با کارگران ساختمان تقسیم نمودند. اتحاد سراسری توده های کارگر، بورژوازی را با تمامی درندگی مجبور به تسلیم نمود. اعتصاب کنندگان پیروز شدند و وحوش سرمایه دار در مقابل خواست های آنان سر تسلیم فرود آوردند.
کارگران اروپا 150 سال پیش چنین کردند و اخلاف آنان اینک در نهایت زبونی و ذلت بر سر «برگزیت» به جان هم می افتند!!!. کارگران انگلیسی و اروپای شرقی در Bondstreet همدیگر را آماج ضرب و شتم قرار می دهند تا جانبداری یا مخالفت خود با برگزیت را اعلام دارند!!! دنیای سرمایه داری باتلاق وقاحتها است و این نیز یکی از قباحتها است. برگزیت جدال میان بخشهای درنده بورژوازی است. سالیان زیادی است که احزاب سرمایه بر سر«خوب» و«بد» بودن عضویت در «اروپای متحد»!!! کشمکش دارند. مناقشه ای که هیچ ربطی به هیچ کارگری ندارد. اتحاد برای توده کارگر دنیا فقط یک معنا دارد. اتحاد سازمانیافته شورائی علیه بنیاد موجودیت سرمایه داری و برای از جای کندن ریشه شیوه تولید و مناسباتی که بانی تمامی سیه روزی های بشر عصر است. نفرت بار است که به جای تلاش برای برپائی یک جنبش توفنده سراسری و انترناسیونالیستی علیه سرمایه، در سنگر این یا آن بخش ارتجاع بورژوازی برای تحکیم یا فروپاشی ”EU” به جان هم افتاد. به جای پیکار متحد شورائی و بین المللی علیه سرمایه، تیرهای سهم آلود سرمایه را به قلب همدیگر شلیک نمود!!! کاری که سالها است مشغله روزمره چند صد میلیون کارگر اروپا گردیده است!!!
چرا چنین شده است؟ چرا خیزش پرشکوه انترناسیونالیستی سال 1868 کارگران در حمایت از مبارزات هم علیه سرمایه، جای خود را به جنگ و ستیز Bondstreet و جدال نفرت بار کارگران انگلیسی و اروپای شرقی بر سر برگزیت داده است. این پرسشی است که باید هر کارگری را در هر گوشه جهان به فکر آرد، به وحشت اندازد و دست به کار چالش این رخداد سیاه کند. قصد تکرار بحث های همیشگی نداریم. موجز و مختصر تصریح کنیم که کارگران دهه شصت سده نوزدهم به قدرت متحد سرمایه ستیز طبقاتی خود اتکاء کردند. آنها این قدرت را در گورستان سندیکالیسم، اتحادیه گرائی، حزب آفرینی و حزب آویزی، در گورستان قانون و مدنیت و حقوق و نظم و دموکراسی سرمایه دفن نکرده بودند. کارگران امروز اروپا به صورت دهشتناکی کل قدرت طبقاتی ضد سرمایه داری خود را تسلیم بورژوازی کرده و از هر میزان صف آرائی رادیکال سرمایه ستیز ساقط شده اند. در چنین وضعی است که شاهد Bondstreet ها هستیم.
کارگران ضد سرمایه داری
