روند افت اعتراضات و اعتصابات کارگری علیه سرمایه در ماه مهر متوقف شد و در این ماه علیرغم درندگیها، لشکرکشی و دستگیری ها توسط رژیم سرمایه رو به اوج گذاشت بطوری که رقم 84 حرکت کارگری در شهریور به 116 در ماه مهر افزایش یافت و از این تعداد ۷۲ مورد اعتصاب بود. اما مهمتر از این اعداد تغییر کیفیت مبارزات کارگران است. این روزها بیش از گذشته علیه بازداشت ها و بیکار کردن همکاران خود وارد مبارزه، اعتصاب و اعتراض می شوند. فریاد کارگر زندانی آزاد باید گردد! در بسیاری واحد های کار و تولید طنین انداز است. در حال حاضر کمبود مهم، نه حرکت اعتصابی و اعتراضی، نه اعتصاب و تکرار مکررآن، نه سر دادن فریاد خشم علیه اجحافات سرمایه بلکه مسأله مهم دیگری است. به شدت پراکنده، متشتت، متفرق و لاجرم فاقد قدرت هستیم. به جای آنکه با حمایت یکدیگر دست به اقدام مشترکی بزنیم هر گروهی از ما جداگانه و ضربه پذیر، غیر متشکل و پراکنده وارد میدان کارزار می شویم. به همین دلیل نیز براحتی از جانب سرمایه داران به عقب رانده و قلع و قمع می گردیم. رژیم اکنون و از مدتی پیش سعی در محدود کردن اعتراضات ما در چهار دیواری واحد های کار و تولید دارد. از طریق محاصره محل کار بوسیله نیروهای تا دندان مسلح خود، شلیک گلوله و گاز اشک آور می کوشد از حرکت ما در شهرها جلوگیری کند، مانع بستن جاده ها، راه آهن و خطوط حمل و نقل سرمایه توسط ما گردد. بر سر راه حمایت کارگران از اعتصاب همدیگر سد بندد. البته رژیم سرمایه هر قدر مصمم به سرکوب جنبش ما باشد، هر قدر نیروی عظیم ضدانسانی خودرا بکار برد قادر نخواهد بود جنبش ما را کنترل کند و از آن مهمتر قادر به سرکوب و متوقف کردن مبارزه طبقاتی ما علیه خود و طبقه حاکم نخواهد بود. آنچه رژیم می کند، روند روتین اعمال قهر و سرکوب سرمایه علیه جنبش ما در همه شرایط است. وجه دیگر این سرکوب، از داخل و توسط نهاد های سازماندهی شده بورژوازی تحت عناوین سندیکا و در بیشتر جاها شوراهای اسلامی کار انجام می گیرد. اگر اولی ها در ایران کاربردی ندارند شوراهای اسلامی کار همه جا به نقش آفرینی، پاشیدن تخم نفاق و تجزیه کارگران مشغولند. اگر ماشین قهر نظامی سرمایه از بیرون و بطور فیزیکی به مقابله با کارگران می رود شوراهای اسلامی کار همچون جزئی از این ماشین از درون و در هنگامی که زمزمه های اعتراضی در حال شکل گیری است وارد عمل می شوند و تلاش می کنند کنترل اعتراضات را در دست گیرند. با طرح خواستهای انحرافی و برنامه ریزی شده از رشد ضد سرمایه داری جنبش ما بکاهند و در بسیاری موارد آن را وسیله ای در دست بخشی از سرمایه داران علیه بخش دیگر کنند. درحالی که کارگران علیه گرسنگی، فقر، فلاکت، آوارگی، بی آبی، بی داروئی، بیکاری و سیه روزی های مولود سرمایه داری می جنگند، اینان، این شب پره ها زوزه می کشند که توده کارگر خواستار تبدیل شکل مالکیت سرمایه از خصوصی به دولتی است!!! جنجال راه می اندازند که گویا همه مشکلات کارگران به خاطر دولتی نبودن مالکیت واحدهای کار و تولید است!! شوراهای اسلامی کار، سندیکاها و احزاب چپ نمای بورژوازی یک صدا این نوحه را دم می گیرند که اگر کارخانه دولتی شود زندگی کارگران از این رو به آن رو خواهد شد!!! این دامی است که نیروها و محافل مذکور پیش پای ما پهن می کنند. باید هوشیار باشیم که در این دام نیأفتیم. ما توده کارگر خواستار یک زندگی خوب و مرفه انسانی، عاری از فقر، گرسنگی، آوارگی، برهنگی، آلودگیهای زیست محیطی، تبعیضات جنایتکارانه جنسی، یک زندگی عجین با آموزش مدرن و پیشرفته، دارو و درمان، رفاه اجتماعی کافی و همه امکانات لازم معیشتی و اجتماعی هستیم. ما برای این می جنگیم. جنگ ما علیه سرمایه داری است زیرا این نظام جهنمی انسان کش و بشرستیز است که سد راه دستیابی ما به این امکانات، به حاصل کار و تولید خویش است. دولتی بودن یا خصوصی بودن مالکیت سرمایه مسأله ما نیست. ما ضد استثمار شدن خود توسط سرمایه هستیم، ضد سرمایه شدن حاصل کار و تولیدمان می باشیم. ضد این هستیم که حاصل کار و رنج و تولید ما هزینه نگهداری یک اختاپوس وحشت و دهشت و کشتار به نام رژیم و ماشین قهر سرمایه شود. حرف دل ما اینها است. می خواهیم خودمان کار و تولیدمان را برنامه ریزی کنیم، برای چه تولید شود و چه تولید نشود و محصول کار چگونه مصرف گردد، تصمیم بگیریم. برای این می جنگیم اما این جنگ برای پیروزی نیازمند میدانداری جنبش سراسری، سازمان یافته، شورائی و ضد سرمایه داری ما است. باید شروع کنیم. کارگران هپکو، آذرآب، واگن سازی اراک، هفت تپه و جاهای دیگر باید مبارزه روز خود را با این جهتگیری به هم آویزند. اگر این راه را پیش گیریم از هر میزان قدرت سازمان یافته خود برای عقب راندن دشمن بیشترین بهره برداری را خواهیم کرد. با قدرت خود مراکز کار و تولید را تصرف خواهیم نمود. خانه های خالی را از دست سرمایه داران خارج خواهیم ساخت. این کارها را جزء پیوسته پیکار روز خود خواهیم ساخت و هر کدام را به سنگری توفنده در پیشبرد پروسه پیکار مبدل خواهیم کرد.

ابراهیم پاینده اول آبان ۱۳۹۸