اعتصاب پدیده رایج و مستمرا در حال وقوع جنبش کارگری چین است. طبقه کارگر چین از این لحاظ زنده و میداندار است. علت غالب اعتصابات مطابق معمول بهای نازل نیروی کار است. در سالهای اخیر مثل خیلی جاهای دیگر مبارزه برای حصول مزدهای معوقه هم جای بسیار مهمی را احراز کرده است. سال 2015 با 2775 اعتصاب و اعتراض رکورد تازه ای در اوجگیری مبارزات شد. تعداد اعتصابات تقریبا دو برابر اعتراضات بود، اما گرفتن مزدهای معوقه 75 درصد حرکات کارگری را به خود اختصاص داد. روندی که در سالهای بعد ادامه یافت و در 2019 حدود 85 درصد از کل حرکت های کارگری را مختص خود ساخت.

یک شاخص مهم مبارزات این سالها تمرکز بیشتر آنها در مؤسسات دارای 100 کارگر و کمتر بوده است. کارگران مراکز دارای 100 تا 1000 کارگر کمتر از گروه اول روی به اعتراض نهاده اند. تعداد حرکات کارگری بعد از اوجگیری سال 2015 رو به کاهش گذاشت اما این کاهش به خاطر آن نبود که کارگران خواسته های خود را با موفقیت به چنگ می آوردند. دخالت پلیس، ضرب و جرح، سرکوب و بگیر و به بند شاید نقش بسیار مهمی داشت. یک شاخص برجسته دیگر جنبش کارگری چین رجوع کارگران اعتصابی به توده های کارگر در سطح شهرها با خواستهای مشابه، طلب همیاری از آنها، بستن جاده ها و توقف چرخه ارزش افزائی سرمایه است. ویژگی دیگر، اتکاء کارگران به قدرت خود و تنفر از آویختن به سندیکا یا نهادهای دولتی بالای سر است. اتحادیه سراسری دولتی که جزء لایتجزائی بوروکراسی سرمایه داری چین است به گونه ای وسیع  آماج خشم کارگران است و این در حالی است که درس خوانده های طبقه کارگر با شور و هیجان زایدالوصفی سعی در کفن و دفن قدرت کارگران در جنبش اتحادیه ای دارند.  جنبش کارگری چین به لحاظ جهتگیری برای سازمانیابی شورائی ضد سرمایه داری مثل همه جاهای دیگر وضعی فرومانده و رقت بار دارد. سرمایه داران دولتمدار تا این لحظه خطر چندان فاحشی از جانب توده های کارگر احساس نمی کنند. بر این باورند که کارگران در نهایت از اعتراض و اعتصاب خسته می شوند، تاب سرکوب بیشتر را نمی آورند و به سر کار باز می گردند. چیزی که متاسفانه جریان دارد و یکی از دلایل کاهش حرکات کارگری هم هست.

ابراهیم پاینده فوریه 2020