افزایش دستمزد موضوع هر روز مبارزات کارگری است. کارگران به اشکال مختلف برای افزایش دستمزد، خلاصی از فقر، فلاکت، گورخوابی و پشت بام خوابی اجاره ای، بطور خودجوش به مبارزه با سرمایه روی می آورند. در مبارزات دیماه 96 و آبان 98 هم گرچه کارگران بیکار نیروی عمده این شورش کارگری علیه سرمایه بودند اما نمی توان دستمزد ناچیز کارگران را از علل این شورش های کارگری حذف کرد. طی سال های اخیر در دوماه مانده به شروع سال جدید، بیانیه های مختلفی در رابطه با افزایش دستمزد برمبنای تورم داده می شود. ابتدا بین بیانیه های طیف رفرمیسم راست و رفرمیسم چپ اختلافاتی به چشم می خورد اما در پایان اختلافات رنگ می بازند و بیانه ای مشترک می دهند. از دلایل به هم رسیدن رفرمیسم راست و چپ می توان موارد زیر را بر شمرد :  اول این که مبنای تعین دستمزد را تورم تعیین می کنند یعنی همان مقوله ای که دولت سرمایه طرح می کند. این که نهادهای حاکمیت سرمایه افزایش دستمزد را به بالا رفتن تورم پیوند می زنند حرف تازه ای نیست. در قرن نوزدهم، بورژوازی درمقابل مبارزات کارگران که خواستار افزایش دستمزد  بودند می گفت “افزایش دستمزد مساوی است با بالا رفتن تورم”. مارکس ابتدا در یک سخن رانی برای کارگران که بعدها مکتوب شد نشان داد افزایش دستمزد هیچ ارتباطی با تورم ندارد بلکه افزایش دستمزد ارزش اضافی و سود سرمایه را کاهش می دهد. آسمان ریسمان کردن و فریب کاری بورژوازی به این خاطر است. لازم به گفتن است که طبق آمار رسمی رژیم اسلامی سرمایه، ارزش اضافی حاصل از نیروی کارگران ایران ۱۲۰۰ درصد است.

دوم : این که مبارزه برای افزایش دستمزد را از مبارزه با نظام کارمزدی که ام­الفساد فقر و فلاکت ما کارگران است جدا می کنند.

سوم: جدا کردن مبارزه برای دستمزد از مبارزه با نظام تولید ارزش اضافی این پیام بورژوازی را به جنبش کارگری می دهد که  نظام  سرمایه داری ماندگار است، یعنی مهر تاییدی بر وجود کارمزدی است. البته این حق را هم به کارگران می دهند که برای گرفتن مجوز سندیکا و اتحادیه و چانه زنی برای افزایش دستمزد مبارزه کنند.

چهارم : رفرمیست ها روند مبارزات کارگری را این طور پی ریزی می کنند که اعتراضات نیروی عظیم کارگری که طی این سال ها در اکثر استان ها و شهرها برپا می شود سمت و سوی درخواست از دولت را داشته باشد.

پنجم : در صحبت با این دوستان مطرح می کنند “ما می خواهیم گشایشی در آزادی برای ایجاد تشکل باشد” آزادی از گذر مبارزه باسرمایه بدست می آید ولاغیر. این رویکرد رفرمیستی، سخن جناح های بورژوازی است که مدام از رسانه ها وتلویزیون های بورژوازی پخش می شود. بعضی دیگر از دوستان می گویند “اگر خواستار لغو جدایی محصول کار از کارگر شویم رژیم سرمایه رم می کند” آیا تجمع های سکوت و التجا بردن به نمایندگان مجلس و نیز جمع آوری امضا طی سال ها نتیجه ای به جز القا رویکرد های بورژوازی به جنبش کارگری داشته است؟ عده ای دیگر می گویند کارگران نا آگاهند و نباید مطالبات سوسیالیستی مطرح شود. آیا کارگرانی که نهادهای اقتصادی سیاسی را مورد حمله قرار می دهند نا آگاهند؟! سخن کوتاه، در این خصوص کارگران ضد سرمایه­داری و فعالین لغو کارمزدی بطور مفصل گفته اند و نوشته اند. مبارزه برای دستمزد جدا از مبارزه برای رهایی از بند نظام کار مزدی نیست. همگنی مبارزه برای دستمزد و مبارزه برای لغو کارمزدی از تضاد بنیادی کار و سرمایه برمی خیزد. مبنای دستمزد باید محصول کار کارگران باشد. همان طور که قبلا گفته شد تولید ارزش اضافی در جهنم سرمایه داری ایران 1200 در صد است. شرایط زیستی و معیشتی کارگران در ایران روز بروز فاجعه آمیزتر می شود. در خبرها آمده بود بخشی از کارگران کارت ملی خود را برای گرفتن یکی دوعدد نان گرو می گذارند. رویکرد های رفرمیستی در جنبش کارگری رهاورد انترناسیونال دوم و بعدها لنین و بلشویک ها در جنبش کارگری و در تضاد با رویکرد مارکسی در انترناسیونال اول و جنبش َضد سرمایه داری است.

نویسنده: امید خرم