شرکت توزیع نیروی برق شمال استان کرمان حدود ۷۰۰ هزار مشترک ثبت شده دارد. از این تعداد حدود 560 هزار مشترک خانگی هستند. هشتاد درصد این مشترکان خانگی که کارگر هستند زیر الگوی مصرف (کمتر از ۳۰۰ کیلووات برای ماه های گرم) برق مصرف می نمایند. از این هشتاد درصد جمعیت کارگری نزدیک به ۴۰ درصد حتی کمتر از ۵۰ درصد الگوی مصرف از نیروی برق استفاده می کنند! حال به آن سوی ماجرا نگاه کنید. مصرف دو درصد پرمصرف جامعه یعنی سرمایه دارانی که بیشتر از دو برابر الگوی مصرف از برق استفاده می کنند، به اندازه کل ۴۰ درصد کم مصرف جمعیت کارگری از برق، استفاده می نمایند. به بیان دیگر مصرف این دو درصد سرمایه دار (تقریبا 11 هزار نفر) به اندازه 224 هزار نفر از کارگران تهی دست است. وضع این گونه است و حال دولت سرمایه برای این افراد ضرایبی در محاسبه قبوض برق منظور و اعمال نموده است. مثلا اگر تعرفه برق برای زیر الگوی مصرف بین 100 تا 150 تومان برای هر کیلووات باشد، این رقم برای سرمایه داران صاحب تراست ها و کمپانی ها فقط 300 تا 500 تومان است. همه شواهد فریاد می زنند که در همین شهر کرمان همسان همه شهرهای دیگر ایران، غالب آحاد و خانواده های کارگری حتی قادر به پرداخت قبض های 30 تا چهل هزارتومانی برق خود نیستند. آن ها زیر تازیانه مرگ آفرین گرما جان می کنند اما اگر حتی پنکه ای داشته باشند از عهده هزینه برق آن بر نمی آیند و از روشن نمودن آن چشم می پوشند. اکثریت کارگران اسیر این وضعند اما هیچ بخش توده کارگر یک بار هم این شعار را فریاد نکرده است که آب و برق و مسکن و معاش و گاز ما باید به طور کامل رایگان گردد.