در 6 آذر 1403 تعداد بسیاری از کارگران پیمانکاری صنعت گاز و کارگران چندین پالایشگاه، مقابل ساختمان ستاد مجتمع گاز بوشهر تجمع کردند یکی از شعارهایشان این بود که: «حقوق عادلانه حق مسلم ماست».

ما کارگران برای زنده ماندن، نیروی کار خود را به سرمایه داران می فروشیم.تمام فکر و ذکر مالک سرمایه نیز این است که حداکثر سود را به دست آورد. سرمایه بنا نداشته و ندارد که پاسخگوی نیاز کارگر باشد. فقر، بيكاری و اخراج، بى­پزشك و دارو مردن، خواب آنان را آشفته نمی سازد. سرمایه تا آنجا که بتواند مطالبات معیشتی، رفاهی، سیاسی و اجتماعی کارگران را به نازل ترین سطح محدود می نماید. وضعیت بهتر و مناسب تر زندگی کارگران در چند کشور جهان به این علت است طبقه سرمایه دار این کشورها در یک دوره زمانی آنجا که کارگران علیه سرمایه داری شوریدند به عقب نشینی وادار شدند و به اصلاحاتی تن دادند.

اما نظام سرمایه داری با شستشوی مغزی به کارگران همان کشورها و از جمله به طبقه ما در ایران و شما رفقای کارگر معترض صنعت گاز قبولانده است که مزد بگیری را طبیعی و سرنوشت مقدر بدانیم!! هنگامی که پیکار میان خود و کارفرمایان را در کسب چند تومان مزد بیشتر خلاصه میکنیم، معنای آن بی نیاز از هر تفسیری اینست که طبقه ما، اصل جاودانگی مزدبگیری را قبول کرده است. از خود سؤال کنیم چرا بجای مزد، مطالبه حاصل کار و تولید خود را فریاد نمی زنیم؟! حاصل کار و تولید سالانه ما بر اساس گزارش بانک جهانی و به نرخ روز بازار سرمایه داری ایران دهها هزار تریلیون تومان است. 97% اینحاصل کار و تولید، سودهای نجومی سرمایه های خصوصی و دولتی و خرج نهادها و ارگانهای حکومتی سرمایه داران می شود و کمتر از 3 % مابقی هم نصیب طبقه ما می گردد.اگر زندگی انسانی می خواهیم، اگر به دارو، درمان و سلامتی می اندیشیم، موضوع جدال ما باید تعیین سرنوشت کار و تولیدمان شود. محصول کار اجتماعی طبقه ما نباید سرمایه شود. دارو، درمان، مراقبت و نگهداری از سالمندان، معلولان، آب، برق، گاز، اینترنت، ایاب و ذهاب عمومی،آموزش از پیش دبستانی تا دانشگاه، مهد کودک، مسکن و همه مایحتاج یک زندگی مرفه و انسانی باید از رابطه خرید و فروش خارج شود؛ هر شاغل، بیکار، بازنشسته و هر زن خانه دار مستقلاًاز این امکانات بطور رایگان برخوردار شود.

برای دستیابی به این اهداف با شوراهای ضدسرمایه داری خود وارد میدان مبارزه شویم. همزمان با اعتراض و مبارزه در محل کار، بسوی همزنجیران رویم، جنبش شورایی ضد سرمایه داری برپا کنیم. تجربه همه ما می گوید که قفل زدن زندگی به حقوق عادلانه، افزایش حقوق به تناسب تورم، همسان سازی مزدها و نظایر اینها بی سرانجام است.« تسلط بر سرنوشت کار و تولید و زندگی» را محور مطالبات خود گردانیم.

کارگران ضد سرمایه داری – آذر 1403