گاهی به وضع کارگران هند، فشار کار سهمگين، روزانه کار طولانی، شرایط مرگبار کار، گرسنگی، فقر، عدم وجود ساده ترین امکانات بهداشتی و نظافتی وضعیت اسفبار کارگران را بر ملا می کند. امسال وضعیت فقر و فاقه کارگران جهان و هند وخیم تر از سال های گذشته است، نگاهی به درخواست توزیع 10 کیلو گرم غلات و 100 دلار در ماه به همه خانواده های نیازمند که توسط اتحادیه های کارگری تنظیم شده نهایت ضعف ها و فروماندگی توده های کارگر هند را فریاد می زند.
این وضعیتی است که دهه ها است کارگران هند با آن رودر رو هستند. هنگامی که در اوائل سپتامبر 2016 (15 شهریور) در ابعاد 180 میلیونی به خیابانهای شهر های هند آمدند تا رعایت قانون کار را به دولت سرمایه گوشزد کنند و از سرمایه های داخلی هند درمقابل سرمایه های خارجی دفاع کنند!! کارگران بانکها در هند که زیر نفوذ اتحادیه های منحط و استیلای سندیکالیسم اند، از نوامبر 2017 برای افزایش ناچیز دستمزد هر چند وقت یکبار و با فرمان سران اتحادیه اعتصاب چند روزه ای را بدون هیچ گونه نتیجه ای ترتیب می دهند. حدود 200 میلیون کارگر هندی سال 2019 نیز همچون سالهای گذشته به فرمان اتحادیه ها اعتصاب سراسری در دو روز ژانویه را با احترام به مسلک و رعایت تمامی قوانین بورژوازی بسیار متین و بدون کمترین نتیجه ای از سر گذاراندند!! در ابتدای سال 2020 معلمان هندی از 17 فوریه در یک اعتصاب نامحدود برای دستیابی به مطالبات محقر و ناچیز خود شرکت کرده بودند که در نهایت این اعتصابات در روز پنجم ماه مه فقط با تعهدات دولت به معلمان پایان یافت. در طی این اعتصاب طولانی 64 معلم جان خود را از دست دادند. فوت معلمان اعتصابی علاوه بر ضرب وشتم پلیس سرکوبگر و وحشی هند دلایلی دیگری نظیر عدم پرداخت دستمزدشان، گرسنگی، ترس از آینده نامعلوم خود و خانواده شان، فضار روانی بیش از حد نیز بود. عده ای بر اثر سکته قلبی، خونریزی مغزی و عدم درمان مناسب جانشان را از دست دادند. در نوامبر 2020 رسانه های هندی و سایت های وابسته به اتحادیه های کارگری از شرکت 250 میلیون نفر در اعتصاب های اخیر خبر داده اند. بخش مهمی از این جمعیت، کشاورزان فقیر و کارگران کشاورزی اند که امسال به انبوه توده های کارگر اضافه شده اند. این تیتر متعارف سازمانهای گوناگون اپوزیسیون های چپ دولت های سرمایه در مورد اعتصاب برنامه ریزی شده کارگران هند بوده است. «روز پنجشنبه ۲۶ نوامبر، هند شاهد بزرگترین اعتصاب سازمانیافته در تاریخ بشر بود. بیش از ۲۵۰میلیون کارگر و کشاورز به همراه متحدان خود در میان دانشجویان، فمینیستها و دیگر گروههای مدنی در اعتصاب سراسری شرکت کردند. این اعتصاب هم زمان با روز قانون اساسی هند صورت گرفت». از سال ها پیش تا کنون روزنامه های احزاب چپ اروپا و احزاب ایرانی برادر نوع این تیترهای درشت را درج می کنند.«بزرگترین اعتصاب سازمان یافته تاریخ بشر در هند شکل گرفت»!!. بله این درست است که از سال 2012 کارگران هند در ابعاد بالای صد میلیون اسیر توهمات سندیکائی و تحت رهبری آن در اواخر سال به میدان می آیند تا میثاق خودرا با قانون کار سرمایه تجدید کنند. این حدیث تلخ فروماندگی، فرسودگی و خواستهای نازل، محقر، سازشکارانه ناشی از زبونی جنبش کارگری و استیلای سندیکالیسم منحط بر این جنبش خبر می دهد و واقعا هم چنین است. دهه ها از اوجگیری اعتراضات میلیونی سخن رانده می شود که بیشتر به «طوفان در فنجان» می ماند.
آیا این یک تراژدی عظیم نیست؟ که کارگران با جمعیت چند میلیاردی این گونه خود را به دار قانون سرمایه حلق آویز کرده اند ؟! تا کی، چند صد سال دیگر ما می بایست در چارچوب قانون کار سرمایه سر بزیر و رام باشیم، کی قرار است ما با سر سرمایه ستیز به نبرد با قانون کارمزدی، دولت سرمایه و هر آن چه این روابط اجتماعی را بر پا نگهداشته، بر خیزیم و افسار اتحادیه و هر آن چه مبارزه مارا محدود به مرز های قدرت سرمایه می کند بدور افکنیم؟ هنگام آن است که قدرت طبقاتی خود را شورایی با رویکردی ضد سرمایه داری، زیر بیرق لغو کارمزدی سازمان دهیم. اگر چنین کنیم دیگر پیام اعتراض ما این نخواهد بود که «دولت سرمایه تصمیمات درست بگیرد» و یا به دولت هند فرصت انجام کارهای درست دهیم!!، برعکس به صورت یک قدرت متحد شورائی، متشکل از آحاد کارگران راسا تصمیم می گیریم و هیچگونه فرصتی و قدرتی را به طبقه حاکمه محول نخواهیم کرد. فریب دیگری که تمامی جناحهای سرمایه در سطح جهان آن را به کار می گیرند این است که اگر شرایط مناسبی برای سرمایه گذاری در کشور فراهم شود آنگاه خواهید دید که وضع کارگران بهتر خواهد شد!! همین عوام فریبی را اتحادیه های منحط کارگری هند سال ها است طرح می کنند که گویا همه فقر و فاقه کارگران ناشی از کمبود سرمایه است!!، گویا هر چه کارگران بیشتر تولید کنند از فقر وگرسنگی آنها کاسته می شود!!، هرچه سرمایه بیشتر تولید کنند و انباشت وسیع تر گردد به نفع کارگران خواهد بود!! ما کارگران ایران دیری است که توهم به اتحادیه بازی را کنار نهاده ایم، قدرت خود را تسلیم اتحادیه ها نکرده ایم، این قدرت را ولو متشتت، پراکنده و زبون، برای تحمیل خواستهای خود بر دشمن به کار گرفته ایم. معضل ما این است که پراکنده ایم، هنوز خود را کارگران این و آن سرمایه دار و نه طبقه کارگر آماج استثمار سرمایه و مجبور به جدال علیه سرمایه می بینیم، باید از چهاردیواری مراکز کار و تولید بدور خارج گردیم. یک قدرت سراسری شورائی شویم. با این قدرت در مقابل سرمایه صف آرائیم. خواست های روز را بر سرمایه داران و دولت سرمایه تحمیل کنیم. نیرومند و نیرومندتر شویم و سرمایه داری را راهی گورستان سازیم. سعید – سیامک – ابراهیم
دسامبر 2020