جنگل زدایی های سالیانه باعث گرمایش زمین و کاهش سطح آبهای زیر زمینی و از بین رفتن بسیاری از آب های جاری از دهه اول قرن اخیر گردیده است. در منطقه کالیفرنیای امریکا از مدتی پیش شرکت های کشاورزی صنعتی مسیر آب جاری، جویبارها و رودخانه های این منطقه را بطرف کشتزارها، دامداری های خود تغییر داده اند و همزمان با کاهش آب شرب، در اثر رقابت بین سرمایه داران که آب را از اعماق چند هزار متری زمین بالا می کشند، باعث کاهش سهمگین آبهای زیر زمینی گشته اند. تخمین ها از کمبود 40 درصدی آب شرب جهان در طول ده سال آینده حکایت می کند. طبق پژوهش هایی که انجام گرفته، گردش آب در جهان تغییرات محسوس نموده است بطوری که مناطق مرطوب جهان مرطوبتر شده و در مقابل مناطق خشک خشکتر گردیده است و بهمین دلیل دسترسی به آب شرب نامطمئن تر از گذشته گردیده است.
اخیرا سرمایه برای بشریت فاجعه جدیدی به ارمغان آورده است. با کاهش میزان آب رودخانه های اطراف شهرهای بزرگ نظیر سائوپائولو، کلکته و سایر شهرهایی که بر سواحل رود ها بناشده اند کریستال های فسفات ها و نیترات ها و مواد دیگر شیمیایی موجود در آب در فصل های گرم بشکل کف بر سطح رودها ظاهر می گردند، این ها سمومی خطرناکی اند که نه تنها بر جانوران آبزی تاثیرات مخربی می گذارند بلکه موجب مسمومیت انسان هایی می گردند که با این آب ها بگونه ای سرو کار دارند.
2- یکی از عوارض مستقیم جنگل زدایی، ایجاد گسست در جذب گاز کربنیک جو زمین و شتاب دادن گرمایش زمین است.
میانگین دمای سال 2019 تقریبا 1.1 درجه بالای میانگین دمای سال 1850 گزارش شده است، یعنی دوره زمانی پیش از آغاز رشد سرمایه داری صنعتی، آن زمان که مصرف گسترده سوخت‌های فسیلی هنوز باب نشده بود. سال 2020 در کنار سال 2016، رکورد گرمترین سال را به خود اختصاص داده است با درجه حرارتی حدود 0.6 درجه سانتیگراد بالاتر از متوسط دوره 1981 تا 2010. سال 2020 همچنین گرمترین سال ثبت شده تاکنون بوده است.
گرم شدن زمین در مناطق مختلف کره زمین به صورت یکسان انجام نمی گیرد. 2 و یا 4 درجه افزایش متوسط حرارت زمین تا سال 2100 به معنای تغییرات گوناگون حرارت در نقاط مختلف زمین است. در قطبین زمین این افزایش تا 10 درجه می رسد و حدود 40 درصد باران بیشتر خواهد بارید و هم زمان بخش های بزرگی از سطح زمین به صحرا و بیابان غیر قابل زندگی تبدیل می گردد.
یافته‌های پژوهش ها در آوریل سال 2020 نشان می‌دهد که شمار جمعیت جهان که در معرض آسیب‌های سیل قرار می‌گیرند، تا پایان دهه حاضر میلادی دو برابر خواهد شد. تا سال 2030 میلادی، 147 میلیون انسان و عمدتا توده های فقیر در جهان در معرض آسیب‌های ناشی از سیل قرار خواهند داشت. مناطق کنار رودخانه‌ها و ساحل‌ها این سیلاب‌های ویران‌گر را تجربه خواهند کرد. 10 سال پیش، شمار توده هایی که در سرتاسر جهان در معرض سیل قرار داشتند، تنها 72 میلیون بود. در آستانه نوروز 98 بارش‌های گسترده به سیلی بی‌سابقه در سرتاسر ایران انجامید. 25 استان از 31 استان کشور دچار سیل شدند و 235 شهر و چهار هزار و 304 روستا تحت تأثیر خسارات سیل قرار گرفتند. همچنین در جریان این سیلاب‌ها ده ها تن کشته و هزاران زخمی شدند. سیل ابتدای سال، 10 میلیون تن را تحت تأثیر قرار داد و نیم میلیون انسان را آواره کرد. سیل بار دیگر در سال 1399 استان‌های جنوبی ایران، به ویژه سیستان و بلوچستان را درنوردید و دوباره با فرارسیدن بهار، سیل در چندین استان دیگر ایران جاری شد. این سیلاب‌ها نیز خسارت‌های جانی و مالی به بار آورد. در مجمع نوآوری آسیا و اقیانوسیه در سالن اجلاس تهران با اشاره به سیل ابتدای سال نوی شمسی در 25 استان ایران گفته شد که چنین حوادثی به دلیل بحران اقلیمی ناشی از گرمایش زمین در غرب آسیا تکرار خواهند شد.
از کتاب «سرمایه داری و فاجعه آلودگی محیط زیست» نوشته حسن عباسی